Λαίμαργη Μοτοσυκλέτα.

Ποίηση 

Από εκδόσεις Διαγωνίου Λαίμαργο βλέμα,

Θεσσαλονίκη 1990

Σπύρος Λαζαρίδης.

ΑΠΟΨΗ

Δεν τραγουδάνε πια τις ωύχτες οι θλιμένοι.

Ανοίγουν τα παράθυρα και κοιτάνε ανέκφραστοι

την άδεια λεωφόρο.

Κι όταν φανεί απο μακριά ο δυνατός προβολέας

αφήνονται στο μουγκρητό της μηχανής και 

καρφώνουν το βλέμμα στη μέση του μοτοσυκλετιστή

εκεί που τυλίγονται αμήχανα τα χέρια του συνεπιβάτη.

ΟΙ ΑΝΑΠΝΟΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Οι αναπνοές της πόλης εχούν τον πνιγηρό ρυθμό 

του μπουκωμένου κινητήρα, τα μεσημέρια.

Τα βράδυα όμως, που ελευθερώνονται οι δρόμοι,

ξεχύνονται τα γρήγορα αυτοκίνητα κι οι μοτοσυκλέτες

για να πάρουν το αίμα τους πίσω, 

να κερδίσουν τα χαμένα χιλίομετρα.

Με τα σκοτάδια γιορτάζουν οι κινητήρες

ΜΠΛΟΥΖ ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ

Για το μοτοσυκλετιστή στο φανάρι 

που μαρσάρι και ψάχνει γι´αντίπαλο

καταμεσίς της λεωφόρου

Για την μαθήτρια που καταχείμωνο

έριξε το σακάκι στο ώμο

και προβάλλει τα στήθη της

απ´το μάλλινι μπλουζάκι

Για τον σέντερφορ που σκοράρει

χωρίς να τον νοιάζει

η οδύνη του τερματοφύλακα

Για την νέα που αυτοκτόνησε

και νεκρή την πρόσεξαν

ίσως για τα όμορφα πόδια της

που γεμίζουν την σελίδα της εφήμερίδας

Για μένα

που σπασμωδικά κινούμε στην πόλη

και στα όμορφα πρόσωπα σε ψάχνω

Τραγουδάει βραχνά 

ο τραγουδιστής των μπλουζ.

ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑ

Στη μαύρη μοτοσυκλέτα,

εγώ να μετράω τα χιλιόμετρα της λεωφόρου

και συ να κοιτάς κατάματα τον άνεμο,

και στις στροφές

να γέρνουμε με δύναμη στο έδαφος

ικέτες μιας έξαψης ασταπιαίας...

Ο λυρισμός μας πλέον

τραγούδι του κινητήρα

κι οσμή της ασφάλτου.

Η ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑ ΔΕΝ ΓΕΡΝΕΙ

Η μοτοσυκλέτα δεν γέρνει

απο κούραση η υποταγή.

Μόνον απο δύναμη και φιλαρέσκεια

στις στροφές και στον πλαγιοστάτη.