Απο τις κορφές του Χολομώντα στα νερά του Αιγαίου.
Πόσο μα πόσο μ΄αρέσει χωρίς συγκεκριμένη διαδρομή να καβαλώ την μηχανή και να παίρνω τις ανηφοριές, να παίρνω δρόμους και όπου βγουν. Να χάνομαι στα αδιέξοδα απο τους δασικούς χωματόδρομους και τις αντιπυρικές ζώνες μέσα σε λαγκάδια και κορφές να παρατηρώ την φύση με τις ώρες να μυρόζω γήινα καθαρά αρώματα, το χώμα μετά την βροχή τα βοτάνια τα αγριολούλουδα να ακούω τον βομβο των μελισσών τα χιλιάδες κελαηδίσματα με σα απο τα βάυη του δάσους να ανταλλάσω πέντε λόγια αληθινά με τους σπάνιους ανθρώπους που συναντώ. Να βρίσκω χρόνο για την τέχνη της φωτογραφίας που τόσο αγαπώ, Να ταλανίζω τις ταχύτητες και τα διαφράγματα το φως και το σκοτάδι στα κάδρα και στις εικόνες, αποτυπώνοντας το εφήμερο.
