Σιθωνία Χαλκιδική
Είναι άραγε γαλάζιες διαδρομές
η πράσινες που μπλέκονται με το γαλάζιο και δημιουργούν
αυτά τα τιρκουάζ νερά στις θάλασσες.
Η το κόκκινο απο την φωτιά του ήλιου
που παντρεύεται με το γαλαζιο του ουρανού
κάθε δύση μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού
και καλλάει το μάτι στο αχανές κάπου εκεί στο βάθος του ορίζοντα
που ενώνονται οι ουρανοί με τις θάλλασες
και το μυαλό πάβει να σκέφτεται και απλά μένει κενό για λίγο
στο μεγαλο μυστήριο που δεν μπορει να καταλάβει με την συμφεροντολόγα λογική
και όσο προσπαθεί με τα μαθηματικά αλλο τόσο χάνει το λογαριασμό.
Είναι εκεί κάπου προς τα κάτω στα λιβάδια που για μια στιγμή
αν δεν έβλεπα κατσίκια θα μπορουσαν να ήταν γαζέλες η ζέμπρες να λιάζονται
και να βοσκάν ανέμελα στις σαβάνες τις Αφρικής.
Τα φραγκόσυκα με πήγαν λίγο απο τις ερημιές του Μεξικό
και σαν σφαλιάρα με επανεφέραν οι ξύλινες σκάφες διπλα στο παλιόσπιτο
που με πήγαν πίσω στο παρελθόν θυμώντας με τα παιδικά μου χρονια στο χωριό με την γιαγιά.
Το πεύκο που μπαίνει μέσα στην θάλασσα, χρυσές αμουδιές και μυστικά κολπάκια.
Η ελιά οι ελαιώνες αυτά τα άγια δέντρα με τον διαμαντένιο καρπό
η κορφές που καταλήγουν σε νησάκια μέσα στην θάλασσα
η θάλασσα η θάλασσα η θάλλασα....
Είναι όλα αυτά και άλλα χιλιάδες τόσα που συνθέτουν απίστευτες κι ανεξάντλητες εικόνες μαγικές στιγμές που τούτος ο τόπος όσο σκληρός κι αν είναι,
είναι άλλο τόσο βλογημένος.
Είναι άραγε γαλάζιες διαδρομές
η πράσινες που μπλέκονται με το γαλάζιο και δημιουργούν
αυτά τα τιρκουάζ νερά στις θάλασσες.
Η το κόκκινο απο την φωτιά του ήλιου
που παντρεύεται με το γαλαζιο του ουρανού
κάθε δύση μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού
και καλλάει το μάτι στο αχανές κάπου εκεί στο βάθος του ορίζοντα
που ενώνονται οι ουρανοί με τις θάλλασες
και το μυαλό πάβει να σκέφτεται και απλά μένει κενό για λίγο
στο μεγαλο μυστήριο που δεν μπορει να καταλάβει με την συμφεροντολόγα λογική
και όσο προσπαθεί με τα μαθηματικά αλλο τόσο χάνει το λογαριασμό.
Είναι εκεί κάπου προς τα κάτω στα λιβάδια που για μια στιγμή
αν δεν έβλεπα κατσίκια θα μπορουσαν να ήταν γαζέλες η ζέμπρες να λιάζονται
και να βοσκάν ανέμελα στις σαβάνες τις Αφρικής.
Τα φραγκόσυκα με πήγαν λίγο απο τις ερημιές του Μεξικό
και σαν σφαλιάρα με επανεφέραν οι ξύλινες σκάφες διπλα στο παλιόσπιτο
που με πήγαν πίσω στο παρελθόν θυμώντας με τα παιδικά μου χρονια στο χωριό με την γιαγιά.
Το πεύκο που μπαίνει μέσα στην θάλασσα, χρυσές αμουδιές και μυστικά κολπάκια.
Η ελιά οι ελαιώνες αυτά τα άγια δέντρα με τον διαμαντένιο καρπό
η κορφές που καταλήγουν σε νησάκια μέσα στην θάλασσα
η θάλασσα η θάλασσα η θάλλασα....
Είναι όλα αυτά και άλλα χιλιάδες τόσα που συνθέτουν απίστευτες κι ανεξάντλητες εικόνες μαγικές στιγμές που τούτος ο τόπος όσο σκληρός κι αν είναι,
είναι άλλο τόσο βλογημένος.
No comments:
Post a Comment