Διεθνές διαδρομές
Φωτογραφία
Μπουκοβίνα απο το παραμυθένιο παρελθόν στο τώρα.
Στα ανατολικά Καρπάθια στην βόρεια Ρουμανία
κρυμμένη μέσα σε ένα πέπλο χειμωνιάτικης ομίχλης
σα να παίζαμε κρυφτούλι φανερονόταν που και που η γη της Μπουκοβίνας,
με τα απλοικά χωριά της με τα ξύλινα σπιτάκια, τα μυτερά καμπαναριά
απο τις ιδιόρυθμες εκκλησιές της και τους απλούς
μα μεγάλη καρδιά ανθρώπους της.
Σα να έχει ξεχαστεί πίσω στον χρόνο και η επαφή της με τον σύχγρονο κόσμο είναι πολύ εύθραστη και διστακτική γι'αυτό και οι παραδόσεις είναι πολύ ζωτανές και το δέσιμο της με το παρελθόν πολύ δυνατό.
Οι περισσότεροι αγρότες ξυλοκόποι και απλοί καθημερινοί άνθρωποι βασίζονται ακόμη για να κάνουν τις δουλειές τις ημέρας στις παλιές δοκιμασμένες και σίγουρες πρακτικές στο κάρο στο άλογο την τσάπα, το υνί το σφύρι και το αμόνι είναι ακόμη εργαλεία ενεργά.
Επαγγέλματα που στην Ελλάδα έχουν εξαφανιστεί εδώ και δεκαετίες πολλές, στην Ρουμανία είναι αναγκαία ζωντανά και λειτουργικά.
Τα περισσότερα σπίτια χτίζονται ακόμη όπως τα χτίζαν οι πρόγονοι τους αιώνες πίσω.
Η τοπική κουζίνα τους αυτήν την εποχή που την επισκευτήκαμε δυνατή με μπόλικα λιπαρά για να αντέχεις το κρύο γευστικά λουκάνικα ποικιλία με αλλαντικά πολλά είδη απο τουρσιά γιατί τα φρέσκα λαχανικά δύσκολα επιβιώνουν σε τέτοιο κρύο, ''το φάρμακο'' για κάθε περίσταση καπνιστό λίπος απο χοιρινό και σφινάκια Παλίγκας η δική τους εκδοχή του τσίπουρου με περιεκτικότητα απο 30% εως 90% αλκοόλ που φτιάχνονται στα σπίτια τους κυρίως στα χωριά απο βατόμουρα και άλλα φρούτα, δοκμάσαμε απο αχλάδι και ήταν ''αγίασμα''.
Τα μοναδικά μοναστήρια της μας ταξιδέψαν πίσω στη εποχή του Βυζαντίου, με καλούς βασιλιάδες όμορφες πριγκίπισσες αυτοκράτορες ιερείς μοναχούς κάστρα και πολιορκητές μάχες με σπαθί και λόγχη.
Οι τοιχογραφίες γαντζωμένες πάνω στην πέτρα στους εξωτερικούς τοίχους των μοναστηριών κρατιούνται με πείσμα ακόμη ενάντια στον χρόνο, σαν να ζωγραφίστηκαν χθές τα χρώματα τους ακτινοβολούν μια λάμψη μυστική και συνάμα ιερή, ενάντια στο αγιάζι στον παγετό και στον χρόνο των αιώνων, δίνουν μια άνιση μάχη όσο κι αν προσπαθούσαν οι καλογέροι με μυστικές συνταγές και προσευχές να φτιάξουν τις μπογιές για τις αγιογραφίες.
Οι ψηλές κορφές με τα σκοτεινά περάσματα και τα δύσκολα μονοπάτια των πυκνών βουνών, εκτός από τα αγρίμια και τα όρνια τους λύκους τα τσακάλια τις αρκούδες τα ελάφια τους αετούς τα γεράκια και τα σπάνια είδη ζώων που κρύβουν μέσα στα σκοτεινά ανήλια σωθικά τους κρύβουν και απο την λαική παράδοση απόκοσμα πλάσματα των μύθων και τις φαντασίας με βρυκόλακες λυκάνθρωπους και τρομερά στοιχειά του δάσους.
Σε ένα τέτοιο κλίμα και μέσα σε μια βδομάδα σχεδόν πήραμε μια δυνατή γεύση απο την Μπουκοβίνα,
καταφέραμε να περάσουμε σχεδόν απο όλα τα μοναδικά μοναστήρια, απο τα ποιο απομακρισμένα χωριουδάκια της να γνωρίσουμε τους ανθρώπους της, να δούμε απο κοντά παγανιστικές τελετές που επιβιώνουν μέχρι τις μέρες μας. Είδαμε απο κοντά την τέχνη που έχουν σε αυτά τα μέρια να κάνουν τα αυγά πραγματικά έργα τέχνης με φανταστική ζωγραφική λεπτομέρια πάνω σε αυτά και το κερασάκι στην τούρτα να ανεβούμε στα βουνά Ραράου διασχίζοντας και τον όμορφο δρόμο Τρανσραράου βάζοντας στην ''συλλογή'' μας και τον τέταρτο ''τρανσδρόμο'' της Ρουμανίας μετά την Τρανσαλπίνα το Τρανφαγκαρασάν και το Τρανσμπουσεγκί.
Μέσα σε όλη αυτή την ατμόσφαιρα μπορώ να πω ότι μαζί με άλλα τόσα η Μπουκοβίνα είναι η χαρά του φωτογράφου. Απο τον πλούτο των χρωμάτων και των εικόνων που δεν χωρούν σε μια εικόνα και σαν να θέλουν να δραπετεύσουν έξω απο αυτή τα αντικείμενα τα σπίτια τα δέντρα και τα χρώματα φτάνει όλο το πεδίο στο άλλο άκρο και απο το πολύ μπούκωμα της εικόνας έρχετε στην άλλη πλευρά στην ακραία απλότητα και ομορφιά του μινιμαλισμού.
Όλα είναι στα χέρια στο τέλος του φωτογράφου και εξαρτώνται απο την ματιά του στο πεδίο.
Τα γυμνωμένα τοπία απο το χιόνι, η πρωινή πάχνη που λιώνει βγάζοντας υδρατμούς στις πρώτες πρωινές ηλιαχτίδες που ίσα ίσα καταφέρνουν να περάσουν απο τον παχύ ουρανό ενώνονται με το καπνό απο τις καμινάδες των σπιτιών, η ομίχλη τα σύννεφα που κατεβαίνουν τόσο χαμηλά σα να θέλουν να μιλήσουν με τον άνθρωπο, τα τεράστια δυνατά άλογα που τα χνώτα τους απο τον κόπο να κουβαλήσουν ότι κουβαλιέται βγαίνει η ζέστη του κορμιού τους στον παγερό αέρα σαν απο τα ρουθούνια τους να βγάζουνε φωτιές.
Τα ηλιοβασιλέματα που κρατάνε τόσο λίγο και σα να παλεύουν τα χρώματα ποιο θα βγεί νικητής, λες και ματώνει ο ουρανός και το κόκκινο που στο τέλος αναμιγνύετε με το άσπρο του χιονιού και το μπλέ του ουρανού και το κάδρο να γεμίζει με τόσα χρώματα που ξεπερνάν την παλέτα του κάθε ζωγράφου. Οι αυλές με τα γουρούνια τα κοτόπουλα οι άνθρωποι με τα περίεργα καπέλα, οι παλιές μέθοδοι εργασίας στα χωράφια στα ζώα, τα σκαλισμένα απο τον μόχθο πρόσωπα των καθημερινών ανθρώπων που άφησαν οι παλιοί κατακτητές των άκρων είτε οι Ρώσοι με τον κουμουνισμό είτε οι Γερμανοί με το φασισμό να έχουν σκαλίξει τις ριτίδες στα μέτωπα των γερόντων και οι νέοι να προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα σήμερα με το άλλο θεριό το σημερινό την λερναία ύδρα που ονομάζουμε καπιταλισμο, όλα αυτά και άλλα τόσα κρυμμένα και αόρατα που δεν σε αφήνουν να τα δεις συνθέτουν μοναδικές και ανεπανάληπτες εικόνες που ξεπερνούν την κάρτα μνήμης απο την φωτογραφική μηχανή και χαράζονται ανεξίτηλα στον είναι του κάθε επισκέπτη.
Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό είχαμε την τιμή να γνωρίσουμε απο κοντά τον δάσκαλο φωτογραφίας Σορίν Ονισόρ και την φωτογραφική του ομάδα, να φάμε να πιούμε να φιλοσοφήσουμε να ανταλλάξουμε απόψεις και ιδέες μαζί με αξιόλογους φωτογράφους. Παρεβρεθήκαμε και σε μια έκθεση φωτογραφίας που είχε η ομάδα τους είδαμε απο κοντά και νιώσαμε πως πραγματικά οι Ρουμάνοι έχουν μια πάρα πολύ καλή σχολή φωτογραφίας και σε πάρα πολύ ανεβασμένα επίπεδα, μας μεταδώσαν το μεράκι τους είδαμε πως παθιάζονται και αγαπούν πολύ την φωτογραφία και προωθούν μέσα απο αυτή την παραδοσή τους με μια μοντέρνα ματιά και αυτό μας άρεσε πολύ, βρήκαμε πολλά κοινά.
Διαλέξαμε να μοιραστούμε 40 φωτογραφίες απο το ταξίδι μας.
απο αυτό και ο τίτλος του άρθρου,
Ευχαριστούμε εκ καρδίας την οικογένεια του Βλαντ Ιωσήφ και του Σορίν Ονισόρ.
Φωτογραφία
Μπουκοβίνα απο το παραμυθένιο παρελθόν στο τώρα.
Στα ανατολικά Καρπάθια στην βόρεια Ρουμανία
κρυμμένη μέσα σε ένα πέπλο χειμωνιάτικης ομίχλης
σα να παίζαμε κρυφτούλι φανερονόταν που και που η γη της Μπουκοβίνας,
με τα απλοικά χωριά της με τα ξύλινα σπιτάκια, τα μυτερά καμπαναριά
απο τις ιδιόρυθμες εκκλησιές της και τους απλούς
μα μεγάλη καρδιά ανθρώπους της.
Σα να έχει ξεχαστεί πίσω στον χρόνο και η επαφή της με τον σύχγρονο κόσμο είναι πολύ εύθραστη και διστακτική γι'αυτό και οι παραδόσεις είναι πολύ ζωτανές και το δέσιμο της με το παρελθόν πολύ δυνατό.
Οι περισσότεροι αγρότες ξυλοκόποι και απλοί καθημερινοί άνθρωποι βασίζονται ακόμη για να κάνουν τις δουλειές τις ημέρας στις παλιές δοκιμασμένες και σίγουρες πρακτικές στο κάρο στο άλογο την τσάπα, το υνί το σφύρι και το αμόνι είναι ακόμη εργαλεία ενεργά.
Επαγγέλματα που στην Ελλάδα έχουν εξαφανιστεί εδώ και δεκαετίες πολλές, στην Ρουμανία είναι αναγκαία ζωντανά και λειτουργικά.
Τα περισσότερα σπίτια χτίζονται ακόμη όπως τα χτίζαν οι πρόγονοι τους αιώνες πίσω.
Η τοπική κουζίνα τους αυτήν την εποχή που την επισκευτήκαμε δυνατή με μπόλικα λιπαρά για να αντέχεις το κρύο γευστικά λουκάνικα ποικιλία με αλλαντικά πολλά είδη απο τουρσιά γιατί τα φρέσκα λαχανικά δύσκολα επιβιώνουν σε τέτοιο κρύο, ''το φάρμακο'' για κάθε περίσταση καπνιστό λίπος απο χοιρινό και σφινάκια Παλίγκας η δική τους εκδοχή του τσίπουρου με περιεκτικότητα απο 30% εως 90% αλκοόλ που φτιάχνονται στα σπίτια τους κυρίως στα χωριά απο βατόμουρα και άλλα φρούτα, δοκμάσαμε απο αχλάδι και ήταν ''αγίασμα''.
Τα μοναδικά μοναστήρια της μας ταξιδέψαν πίσω στη εποχή του Βυζαντίου, με καλούς βασιλιάδες όμορφες πριγκίπισσες αυτοκράτορες ιερείς μοναχούς κάστρα και πολιορκητές μάχες με σπαθί και λόγχη.
Οι τοιχογραφίες γαντζωμένες πάνω στην πέτρα στους εξωτερικούς τοίχους των μοναστηριών κρατιούνται με πείσμα ακόμη ενάντια στον χρόνο, σαν να ζωγραφίστηκαν χθές τα χρώματα τους ακτινοβολούν μια λάμψη μυστική και συνάμα ιερή, ενάντια στο αγιάζι στον παγετό και στον χρόνο των αιώνων, δίνουν μια άνιση μάχη όσο κι αν προσπαθούσαν οι καλογέροι με μυστικές συνταγές και προσευχές να φτιάξουν τις μπογιές για τις αγιογραφίες.
Οι ψηλές κορφές με τα σκοτεινά περάσματα και τα δύσκολα μονοπάτια των πυκνών βουνών, εκτός από τα αγρίμια και τα όρνια τους λύκους τα τσακάλια τις αρκούδες τα ελάφια τους αετούς τα γεράκια και τα σπάνια είδη ζώων που κρύβουν μέσα στα σκοτεινά ανήλια σωθικά τους κρύβουν και απο την λαική παράδοση απόκοσμα πλάσματα των μύθων και τις φαντασίας με βρυκόλακες λυκάνθρωπους και τρομερά στοιχειά του δάσους.
Σε ένα τέτοιο κλίμα και μέσα σε μια βδομάδα σχεδόν πήραμε μια δυνατή γεύση απο την Μπουκοβίνα,
καταφέραμε να περάσουμε σχεδόν απο όλα τα μοναδικά μοναστήρια, απο τα ποιο απομακρισμένα χωριουδάκια της να γνωρίσουμε τους ανθρώπους της, να δούμε απο κοντά παγανιστικές τελετές που επιβιώνουν μέχρι τις μέρες μας. Είδαμε απο κοντά την τέχνη που έχουν σε αυτά τα μέρια να κάνουν τα αυγά πραγματικά έργα τέχνης με φανταστική ζωγραφική λεπτομέρια πάνω σε αυτά και το κερασάκι στην τούρτα να ανεβούμε στα βουνά Ραράου διασχίζοντας και τον όμορφο δρόμο Τρανσραράου βάζοντας στην ''συλλογή'' μας και τον τέταρτο ''τρανσδρόμο'' της Ρουμανίας μετά την Τρανσαλπίνα το Τρανφαγκαρασάν και το Τρανσμπουσεγκί.
Μέσα σε όλη αυτή την ατμόσφαιρα μπορώ να πω ότι μαζί με άλλα τόσα η Μπουκοβίνα είναι η χαρά του φωτογράφου. Απο τον πλούτο των χρωμάτων και των εικόνων που δεν χωρούν σε μια εικόνα και σαν να θέλουν να δραπετεύσουν έξω απο αυτή τα αντικείμενα τα σπίτια τα δέντρα και τα χρώματα φτάνει όλο το πεδίο στο άλλο άκρο και απο το πολύ μπούκωμα της εικόνας έρχετε στην άλλη πλευρά στην ακραία απλότητα και ομορφιά του μινιμαλισμού.
Όλα είναι στα χέρια στο τέλος του φωτογράφου και εξαρτώνται απο την ματιά του στο πεδίο.
Τα γυμνωμένα τοπία απο το χιόνι, η πρωινή πάχνη που λιώνει βγάζοντας υδρατμούς στις πρώτες πρωινές ηλιαχτίδες που ίσα ίσα καταφέρνουν να περάσουν απο τον παχύ ουρανό ενώνονται με το καπνό απο τις καμινάδες των σπιτιών, η ομίχλη τα σύννεφα που κατεβαίνουν τόσο χαμηλά σα να θέλουν να μιλήσουν με τον άνθρωπο, τα τεράστια δυνατά άλογα που τα χνώτα τους απο τον κόπο να κουβαλήσουν ότι κουβαλιέται βγαίνει η ζέστη του κορμιού τους στον παγερό αέρα σαν απο τα ρουθούνια τους να βγάζουνε φωτιές.
Τα ηλιοβασιλέματα που κρατάνε τόσο λίγο και σα να παλεύουν τα χρώματα ποιο θα βγεί νικητής, λες και ματώνει ο ουρανός και το κόκκινο που στο τέλος αναμιγνύετε με το άσπρο του χιονιού και το μπλέ του ουρανού και το κάδρο να γεμίζει με τόσα χρώματα που ξεπερνάν την παλέτα του κάθε ζωγράφου. Οι αυλές με τα γουρούνια τα κοτόπουλα οι άνθρωποι με τα περίεργα καπέλα, οι παλιές μέθοδοι εργασίας στα χωράφια στα ζώα, τα σκαλισμένα απο τον μόχθο πρόσωπα των καθημερινών ανθρώπων που άφησαν οι παλιοί κατακτητές των άκρων είτε οι Ρώσοι με τον κουμουνισμό είτε οι Γερμανοί με το φασισμό να έχουν σκαλίξει τις ριτίδες στα μέτωπα των γερόντων και οι νέοι να προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα σήμερα με το άλλο θεριό το σημερινό την λερναία ύδρα που ονομάζουμε καπιταλισμο, όλα αυτά και άλλα τόσα κρυμμένα και αόρατα που δεν σε αφήνουν να τα δεις συνθέτουν μοναδικές και ανεπανάληπτες εικόνες που ξεπερνούν την κάρτα μνήμης απο την φωτογραφική μηχανή και χαράζονται ανεξίτηλα στον είναι του κάθε επισκέπτη.
Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό είχαμε την τιμή να γνωρίσουμε απο κοντά τον δάσκαλο φωτογραφίας Σορίν Ονισόρ και την φωτογραφική του ομάδα, να φάμε να πιούμε να φιλοσοφήσουμε να ανταλλάξουμε απόψεις και ιδέες μαζί με αξιόλογους φωτογράφους. Παρεβρεθήκαμε και σε μια έκθεση φωτογραφίας που είχε η ομάδα τους είδαμε απο κοντά και νιώσαμε πως πραγματικά οι Ρουμάνοι έχουν μια πάρα πολύ καλή σχολή φωτογραφίας και σε πάρα πολύ ανεβασμένα επίπεδα, μας μεταδώσαν το μεράκι τους είδαμε πως παθιάζονται και αγαπούν πολύ την φωτογραφία και προωθούν μέσα απο αυτή την παραδοσή τους με μια μοντέρνα ματιά και αυτό μας άρεσε πολύ, βρήκαμε πολλά κοινά.
Διαλέξαμε να μοιραστούμε 40 φωτογραφίες απο το ταξίδι μας.
απο αυτό και ο τίτλος του άρθρου,
Ευχαριστούμε εκ καρδίας την οικογένεια του Βλαντ Ιωσήφ και του Σορίν Ονισόρ.
2 comments:
Φανταστικό φωτορεπορτάζ Χρήστο,,άντε να οργανώσουμε καμιά καλή τσάρκα
Ψήνουμε μια 2-3ήμερη ..
Θα σε ενημερώσω φίλος!!
Post a Comment