Φωτογραφία
Μείνε στην απλότητα.
Δεν θέλω να γράψω άλλο ένα άρθρο με λεπτομερείς περιγραφές
για τον τάδε φακό, το βινιετάρισμα που κάνει, σε ποιο σημείο
και πόσο παραμορφώνει, πόσο λιγότερο η παραπάνω 'μποκέ' έχει
σε σύγκριση με κάποιον άλλο, άλλωστε δεν είμαι και ειδικός για κάτι τέτοιο.
Αυτό που με αρέσει όμως αρκετά συχνά είναι να κουνάω τα θεμέλια της σκέψης μου
γιατί αυτό με κρατά στο παρών, ζωντανό φρέσκο και σε δημιουργική ανησυχία.
Μέσα σε ένα διάστημα αναβάθμισης του εξοπλισμού μου
έμεινα για μερικές βδομάδες με έναν και μόνο φωτογραφικό φακό
τον παλιό Nikkor 50mm f1.4 ούτε D είναι ούτε σειρά G
και ούτε ξέρω και ποιας χρονολογίας είναι δεν τα δίνω και πολύ βάση αυτά,
κοιτώ αν με κάνει δουλειά και αν με προκαλεί για δράση.
Στην αρχή δεν ήθελα να ασχοληθώ καθόλου μαζί του, ούτε να βγάλω φωτογραφίες.
Αφού πούλησα τους παλιούς μου καλούς ευρυγώνιους
περιμένονταςτα τα καινούργια κανόνια καθότις πωρωμένος ευρυγωνιάκιας
και λάτρης του τοπίου και της ταξιδιωτικής φωτογραφίας.
Μόλις τον κούμπωσα όμως πάνω στην D750 με μεγάλη έκπληξη
είδα ότι δουλεύει κανονικά, γρήγορος και φωτεινός.
Πήγα πολλά χρόνια πίσω και ξεπήδησαν αναμνήσεις απο την δεκαετία του '80
και την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή με φιλμ μια ρώσικη ΖΕΝΙΤ 122
και καλά συλλεκτική έκδοση 50 χρόνια μετά απο τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Με αυτή την μηχανούλα με είχε μπει το σαράκι και η αγάπη της φωτογραφίας,
τριγυρνούσα μόνος και έβγαζα φωτογραφίες με αυτό το μικρό τεθωρακισμένο κομμάτι
φωτογραφικής εξέλιξης του τότε στα χέρια μου προσπαθώντας να μάθω
τα μυστικά της φωτογραφίας.
Κάθε κλικ είχε διπλή και τριπλή σκέψη καθότι και τα φιλμ και η εμφάνιση
τους ακριβό σπόρ τις εποχές εκείνες.
Την είχα πάρει τότε Σαλλονίκη μεταχειρισμένη απο ένα παζάρι
που γινόταν στο δρόμο δίπλα απο τα πανεπιστήμια και την Ροτόντα.
Μέσα στο συνονθύλευμα και τα χρώματα του παζαριού σαν να με φώναξε
Εεει φίλε δοκίμασε με και δεν θα χάσεις!!
Την πιάνω στα χέρια μου, καλή φαίνεσαι την είπα, ούτε ανμπόξινγκ ούτε εγγύηση.
Κάνω τα παζάρια με τον μικροπωλητή που με έλεγε ότι είναι πολύ καλή και συλλεκτική
και κάτι άλλα ακαταλαβίστικα, συμφωνούμε στην τιμή και του λεω κράτα την
μην την δ΄ψσεις σε κανέναν έρχομαι σε λίγο να την αγοράσω,
τρέχω σπίτι πέρνω τα χρήματα που είχα μαζέψει αν δεν κάνω λάθος 15.000 δραχμές πρέπει να ήταν,
ζαχάρωνα μια Νίκον τότε αλλά δεν έφτανε με τίποτε το μπάτζετ.
Δεν θα ξεχάσω το κρυφό μου χαμόγελο που έφτανε μέχρι τα αυτιά αφήνοντας
πίσω μου το παζάρι και ψάχνοντας το κοντινότερο φωτογραφάδικο για να αγοράσω μερικά φίλμ.
Παρόλο που ήταν ένα μικρό τετραγωνισμένο κομμάτι απο σίδερο
με έναν απλό μηχανισμό κρυμμένο στα σωθικά του και την μικρή τιμή της έβγαζα καταπληκτικές
φωτογραφίες θυμάμε τότε, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια ήταν όμορφες.
Θυμάμε αυτό το καρδιοχτύπι μην βγουν οι φώτος καμένες
όταν πήγαινα στον φωτογράφο της γειτονιάς μου.
Χρηστάκι κάποιες είναι πολύ καλές, μπράβο σου,
με έλεγε χαμογελαστά τότε ο Κυρ Λευτέρης πίσω απο τα στρογγυλά γυαλάκια του
καθώς πλήρωνα για να πάρω τις εμφανισμένες φωτογραφίες μου.
Αυτό ήταν μεγάλη αναγνώριση για μένα και ενθάρρυνση να συνεχίσω την αναζητησή μου στον χώρο
και στην τέχνη της φωτογραφίας, αφού με έλεγε έτσι επαγγελματίας άνθρωπος που έφαγε την μισή του ζωή
στον σκοτεινό θάλαμο να εμφανίζει φωτογραφίες είμαι σε καλό δρόμο σκεφτόμουν.
Έχω πολλές όμορφες αναμνήσεις μαζί της ήταν και εποχές ροκ τότε.
Την έδωσα σύνταξη πλέον την έχω στην βιτρίνα μπιμπελό.
Ακόμη μέχρι και σήμερα είναι έτοιμη για δράση
αν την βάλω φίλμ είναι έτοιμη να τραβήξει φωτογραφίες,
αθάνατα μηχανήματα.
Μετά απο χρόνια μπήκα αναγκαστικά στα βαριά ναρκωτικά, έμπλεξα με τις τσούλες τις DSLR
και πολλες φορές ήταν αυτές που νοσταλγούσα αυτήν την ζεστασιά το δυνατό κοντράστ της ZENIT
και την εποχή των φιλμ, το ξανακοίταγμα των ρυθμίσεων
δυό και τρείς φορες πριν βγάλω την φώτο.
Εως που ήρθε η στιγμή να αναθεωρίσω πολλά και να ξαναδώ με εκείνη την παλιά μα φρέσκια ματιά
μέσα στις τελευταίες ταξιδιωτικές εξορμήσεις μου έχοντας μόνο τον πενηντάρι κουμπωμένο πάνω στο σώμα.
Το είδα σα πρόκληση και μπήκα στην περιέργια και στους πειραματισμούς
τι μπορώ να κάνω μόνο μέσα απο τα κρύσταλα του τεστάροντας τον σε τοπιά ποτρέτα
κόντρα στον ήλιο παίζοντας με τις ταχύτητες και το διάφραγμα.
Ανακάλυψα ξανά πως είναι να έχεις ένα και μόνο φακό και να παλεύεις να τα πιάσεις όλα.
Άλλαξε σε πολλά η άποψη μου για το κουβάλημα πολλών φακών στην τσάντα μου.
Ενας 50mm φακός ναι το πιστεύω απόλυτα σε κάνει καλύτερο φωτοφράφο,
αναγκάζεσαι να σκεφτείς το κάδρο να κουνήσεις τα πόδια σου αντί να στέκεσαι και να ζουμάρεις,
την ψάχνεις ποιο βαθειά με τα στοιχεία που θα βάλεις μέσα στην εικόνα,
προσέχεις παραπάνω που θέλεις να εστιάσεις γιατί απο κει εξαρτάτε και η ιστορία που θέλεις να πεi η κάθε εικόνα,
είναι πολύ ικανός σε χαμηλό φωτισμό,
μποκέ στα όρια της ζωγραφικής ένα παιχνίδι που αγγίζει τον επαγγελματισμό.
Νομίζω ότι σήμερα πια έχουμε γίνει ειδικοί όλοι και σε όλα,
έχουμε άποψη σαν βαθειά γνώστες στα περισσότερα θέματα και υπαρασπίζουμε ακόμη και τα λάθη μας με ζήλο
γνωρίζοντας ότι είναι λάθη.
Έχουμε τόσο εύκολη πολύ πληροφορία και προσβάσιμη γνώση
και χάνουμε την ουσία πολλών πραγμάτων καθημερινά.
Έχουμε - εξαρτάτε βέβαια και απο την τσέπη μας,
αλλα πλέον παίζουν πολλοί καλοί μεταχειρισμένοι και φθηνοί φακοί στην αγορά - την ευκαιρία να διαλέξουμε
ανάμεσα σε τεράστια ποικιλία φακών και χανόμαστε στο δρόμο με την ερώτηση
ποιος να είναι άραγε ο καλύτερος φακός για μένα, χωρίς να ξέρουμε
τι θέλω απο έναν φακό και τι φωτογραφίες στην ουσία γουστάρω να βγάζω.
Η απλότητα πάντα είναι ποιο ουσιώδης απο τις αναρίθμητες τεχνικές και αναλύσεις.
Ψάχνοντας συνεχώς τον φακό που θα μας βγάζει τις ποιο καλές και φανταζί φώτος
χάνουμε έτσι την ανθρώπινη ματιά και αυτό μας απομανρύνει απο την ίδια την αγάπη για την τέχνη της φωτογραφίας.
Ξέρω πολλούς που έχουν τους καλύτερους και ακριβότερους φακούς της αγοράς τα ποιο επαγγελματικά σώματα και τρίποδα μαφρόντο και τα καλύτερα φλας και ..και ..και .... και κάθονται στα κουτιά τους σε μια γωνιά στο σπίτι τους.
Ο συλλέκτης δεν γίνεται αυτόματα και φωτογράφος και αν δεν βαράς κλικ δεν μαθαίνεις.
Πιστεύω ατράνταχτα ότι πάρα πολλοί άνθρωποι καλύτερα να παρουν ένα καλό κινήτο
για να βγάζουν φωτογραφίες παρά να κρατάνε στα χέρια τους μια DSLR.
Τι να το κάνεις το εργαλείο αν το έχεις συνέχεια στο ρελαντί και όλα στο auto.
Ποιος βγάζει φωτογραφίες εσύ;
Η το μικρό ρομπότ που κρύβετε πλέον μέσα σε κάθε καινούργια μηχανή.
Όχι δεν είμαι απόλυτος και ούτε τρελός νοσταλγός του ροκ εντ ρολ
άσχετα αν γουστάρουμε ακόμη τα παλιά καλά μπλούζ με άρεσει η εξέλιξη και η τεχνολογία
αλλα πάντα πάνω στην ζυγαριά με την ερώτηση
πόσο χάνω και πόσο κερδίζω τον άνθρωπο μέσα μου.
Σαν επίλογο θα ήθελα να παροτρύνω τον εραστή της τέχνης της φωτογραφίας
να ξεκινά κάθε μέρα απο το μηδέν,
να βρίσκετε πίσω στην μαγεία της αρχής και της λιτότητας
και θα ανακαλύψει και πάλι καινούργιους δρόμους.
Για τον νέο στο χώρο που τα έχει όλα θολά στο μυαλό του,
θα πω να ασχοληθεί ποιο πολύ με τον υπάρχων εξοπλισμό του,
όποιος και αν είναι αυτός και όσο 'φτωχός' και αν είναι,
μέσα απο έναν απλό φακό κιτ οποιασδήποτε σημερινής μηχανής
κρύβονται πάντα ποιο πολλά απο όσα νομίζουμε
και μπορείς να δεις θαύματα να ξεπηδάνε μέσα απο αυτό.
Μακάρι να υπάρχει πάντα αυτό το όμορφο και υπέροχο καρδιοχτύπι της δημιουργίας
και το πάθος για το πιάσιμο της στιγμής όταν βγαίνουμε στο πεδίο
κρατώντας την μηχανή στο χέρι.
Ο αυθορμητισμός της στιγμής να πιάσεις την μηχανή και να πατήσεις το κλικ
το κατάλληλο δευτερόλεπτο μέσα στο χωροχρονικό χάος που ζούμε
είναι πιο πολύ κοντά στην ουσία της φωτογραφίας.
Και να σας ξομολογηθώ και κάτι τελευταίο
η αγάπη για κάθε τέχνη πέρα απο την φωτογραφία
είναι κάτι όμορφο και αληθινό, διαδίδετε σαν ιός σαν μικρόβιο
είναι κολλητικό και εθιστικό απο την καλή πλευρά γιατί δεν κάνει κακό σε κανέναν
ίσα - ίσα δίνει..
δίνει..
δίνει χωρίς αντάλαγμα..
δίνει ένα σκούντημα στον άνθρωπο να κάνει ένα βήμα παραπέρα,
να δεί το Άνω, το παραπάνω,
το πέρα απο το εγώ,
το πέρα απο την ύλη.
Δίνεται χωρίς κέρδος και χάσιμο, μοιράζεται,
και στο τέλος ο δάσκαλος γίνεται μαθητής και ο μαθητής δάσκαλος.
Καλά κλικ και ειδικά στον εγκέφαλο!!
Μείνε στην απλότητα.
Δεν θέλω να γράψω άλλο ένα άρθρο με λεπτομερείς περιγραφές
για τον τάδε φακό, το βινιετάρισμα που κάνει, σε ποιο σημείο
και πόσο παραμορφώνει, πόσο λιγότερο η παραπάνω 'μποκέ' έχει
σε σύγκριση με κάποιον άλλο, άλλωστε δεν είμαι και ειδικός για κάτι τέτοιο.
Αυτό που με αρέσει όμως αρκετά συχνά είναι να κουνάω τα θεμέλια της σκέψης μου
γιατί αυτό με κρατά στο παρών, ζωντανό φρέσκο και σε δημιουργική ανησυχία.
Μέσα σε ένα διάστημα αναβάθμισης του εξοπλισμού μου
έμεινα για μερικές βδομάδες με έναν και μόνο φωτογραφικό φακό
τον παλιό Nikkor 50mm f1.4 ούτε D είναι ούτε σειρά G
και ούτε ξέρω και ποιας χρονολογίας είναι δεν τα δίνω και πολύ βάση αυτά,
κοιτώ αν με κάνει δουλειά και αν με προκαλεί για δράση.
Στην αρχή δεν ήθελα να ασχοληθώ καθόλου μαζί του, ούτε να βγάλω φωτογραφίες.
Αφού πούλησα τους παλιούς μου καλούς ευρυγώνιους
περιμένονταςτα τα καινούργια κανόνια καθότις πωρωμένος ευρυγωνιάκιας
και λάτρης του τοπίου και της ταξιδιωτικής φωτογραφίας.
Μόλις τον κούμπωσα όμως πάνω στην D750 με μεγάλη έκπληξη
είδα ότι δουλεύει κανονικά, γρήγορος και φωτεινός.
Πήγα πολλά χρόνια πίσω και ξεπήδησαν αναμνήσεις απο την δεκαετία του '80
και την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή με φιλμ μια ρώσικη ΖΕΝΙΤ 122
και καλά συλλεκτική έκδοση 50 χρόνια μετά απο τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Με αυτή την μηχανούλα με είχε μπει το σαράκι και η αγάπη της φωτογραφίας,
τριγυρνούσα μόνος και έβγαζα φωτογραφίες με αυτό το μικρό τεθωρακισμένο κομμάτι
φωτογραφικής εξέλιξης του τότε στα χέρια μου προσπαθώντας να μάθω
τα μυστικά της φωτογραφίας.
Κάθε κλικ είχε διπλή και τριπλή σκέψη καθότι και τα φιλμ και η εμφάνιση
τους ακριβό σπόρ τις εποχές εκείνες.
Την είχα πάρει τότε Σαλλονίκη μεταχειρισμένη απο ένα παζάρι
που γινόταν στο δρόμο δίπλα απο τα πανεπιστήμια και την Ροτόντα.
Μέσα στο συνονθύλευμα και τα χρώματα του παζαριού σαν να με φώναξε
Εεει φίλε δοκίμασε με και δεν θα χάσεις!!
Την πιάνω στα χέρια μου, καλή φαίνεσαι την είπα, ούτε ανμπόξινγκ ούτε εγγύηση.
Κάνω τα παζάρια με τον μικροπωλητή που με έλεγε ότι είναι πολύ καλή και συλλεκτική
και κάτι άλλα ακαταλαβίστικα, συμφωνούμε στην τιμή και του λεω κράτα την
μην την δ΄ψσεις σε κανέναν έρχομαι σε λίγο να την αγοράσω,
τρέχω σπίτι πέρνω τα χρήματα που είχα μαζέψει αν δεν κάνω λάθος 15.000 δραχμές πρέπει να ήταν,
ζαχάρωνα μια Νίκον τότε αλλά δεν έφτανε με τίποτε το μπάτζετ.
Δεν θα ξεχάσω το κρυφό μου χαμόγελο που έφτανε μέχρι τα αυτιά αφήνοντας
πίσω μου το παζάρι και ψάχνοντας το κοντινότερο φωτογραφάδικο για να αγοράσω μερικά φίλμ.
Παρόλο που ήταν ένα μικρό τετραγωνισμένο κομμάτι απο σίδερο
με έναν απλό μηχανισμό κρυμμένο στα σωθικά του και την μικρή τιμή της έβγαζα καταπληκτικές
φωτογραφίες θυμάμε τότε, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια ήταν όμορφες.
Θυμάμε αυτό το καρδιοχτύπι μην βγουν οι φώτος καμένες
όταν πήγαινα στον φωτογράφο της γειτονιάς μου.
Χρηστάκι κάποιες είναι πολύ καλές, μπράβο σου,
με έλεγε χαμογελαστά τότε ο Κυρ Λευτέρης πίσω απο τα στρογγυλά γυαλάκια του
καθώς πλήρωνα για να πάρω τις εμφανισμένες φωτογραφίες μου.
Αυτό ήταν μεγάλη αναγνώριση για μένα και ενθάρρυνση να συνεχίσω την αναζητησή μου στον χώρο
και στην τέχνη της φωτογραφίας, αφού με έλεγε έτσι επαγγελματίας άνθρωπος που έφαγε την μισή του ζωή
στον σκοτεινό θάλαμο να εμφανίζει φωτογραφίες είμαι σε καλό δρόμο σκεφτόμουν.
Έχω πολλές όμορφες αναμνήσεις μαζί της ήταν και εποχές ροκ τότε.
Την έδωσα σύνταξη πλέον την έχω στην βιτρίνα μπιμπελό.
Ακόμη μέχρι και σήμερα είναι έτοιμη για δράση
αν την βάλω φίλμ είναι έτοιμη να τραβήξει φωτογραφίες,
αθάνατα μηχανήματα.
Μετά απο χρόνια μπήκα αναγκαστικά στα βαριά ναρκωτικά, έμπλεξα με τις τσούλες τις DSLR
και πολλες φορές ήταν αυτές που νοσταλγούσα αυτήν την ζεστασιά το δυνατό κοντράστ της ZENIT
και την εποχή των φιλμ, το ξανακοίταγμα των ρυθμίσεων
δυό και τρείς φορες πριν βγάλω την φώτο.
Εως που ήρθε η στιγμή να αναθεωρίσω πολλά και να ξαναδώ με εκείνη την παλιά μα φρέσκια ματιά
μέσα στις τελευταίες ταξιδιωτικές εξορμήσεις μου έχοντας μόνο τον πενηντάρι κουμπωμένο πάνω στο σώμα.
Το είδα σα πρόκληση και μπήκα στην περιέργια και στους πειραματισμούς
τι μπορώ να κάνω μόνο μέσα απο τα κρύσταλα του τεστάροντας τον σε τοπιά ποτρέτα
κόντρα στον ήλιο παίζοντας με τις ταχύτητες και το διάφραγμα.
Ανακάλυψα ξανά πως είναι να έχεις ένα και μόνο φακό και να παλεύεις να τα πιάσεις όλα.
Άλλαξε σε πολλά η άποψη μου για το κουβάλημα πολλών φακών στην τσάντα μου.
Ενας 50mm φακός ναι το πιστεύω απόλυτα σε κάνει καλύτερο φωτοφράφο,
αναγκάζεσαι να σκεφτείς το κάδρο να κουνήσεις τα πόδια σου αντί να στέκεσαι και να ζουμάρεις,
την ψάχνεις ποιο βαθειά με τα στοιχεία που θα βάλεις μέσα στην εικόνα,
προσέχεις παραπάνω που θέλεις να εστιάσεις γιατί απο κει εξαρτάτε και η ιστορία που θέλεις να πεi η κάθε εικόνα,
είναι πολύ ικανός σε χαμηλό φωτισμό,
μποκέ στα όρια της ζωγραφικής ένα παιχνίδι που αγγίζει τον επαγγελματισμό.
Νομίζω ότι σήμερα πια έχουμε γίνει ειδικοί όλοι και σε όλα,
έχουμε άποψη σαν βαθειά γνώστες στα περισσότερα θέματα και υπαρασπίζουμε ακόμη και τα λάθη μας με ζήλο
γνωρίζοντας ότι είναι λάθη.
Έχουμε τόσο εύκολη πολύ πληροφορία και προσβάσιμη γνώση
και χάνουμε την ουσία πολλών πραγμάτων καθημερινά.
Έχουμε - εξαρτάτε βέβαια και απο την τσέπη μας,
αλλα πλέον παίζουν πολλοί καλοί μεταχειρισμένοι και φθηνοί φακοί στην αγορά - την ευκαιρία να διαλέξουμε
ανάμεσα σε τεράστια ποικιλία φακών και χανόμαστε στο δρόμο με την ερώτηση
ποιος να είναι άραγε ο καλύτερος φακός για μένα, χωρίς να ξέρουμε
τι θέλω απο έναν φακό και τι φωτογραφίες στην ουσία γουστάρω να βγάζω.
Η απλότητα πάντα είναι ποιο ουσιώδης απο τις αναρίθμητες τεχνικές και αναλύσεις.
Ψάχνοντας συνεχώς τον φακό που θα μας βγάζει τις ποιο καλές και φανταζί φώτος
χάνουμε έτσι την ανθρώπινη ματιά και αυτό μας απομανρύνει απο την ίδια την αγάπη για την τέχνη της φωτογραφίας.
Ξέρω πολλούς που έχουν τους καλύτερους και ακριβότερους φακούς της αγοράς τα ποιο επαγγελματικά σώματα και τρίποδα μαφρόντο και τα καλύτερα φλας και ..και ..και .... και κάθονται στα κουτιά τους σε μια γωνιά στο σπίτι τους.
Ο συλλέκτης δεν γίνεται αυτόματα και φωτογράφος και αν δεν βαράς κλικ δεν μαθαίνεις.
Πιστεύω ατράνταχτα ότι πάρα πολλοί άνθρωποι καλύτερα να παρουν ένα καλό κινήτο
για να βγάζουν φωτογραφίες παρά να κρατάνε στα χέρια τους μια DSLR.
Τι να το κάνεις το εργαλείο αν το έχεις συνέχεια στο ρελαντί και όλα στο auto.
Ποιος βγάζει φωτογραφίες εσύ;
Η το μικρό ρομπότ που κρύβετε πλέον μέσα σε κάθε καινούργια μηχανή.
Όχι δεν είμαι απόλυτος και ούτε τρελός νοσταλγός του ροκ εντ ρολ
άσχετα αν γουστάρουμε ακόμη τα παλιά καλά μπλούζ με άρεσει η εξέλιξη και η τεχνολογία
αλλα πάντα πάνω στην ζυγαριά με την ερώτηση
πόσο χάνω και πόσο κερδίζω τον άνθρωπο μέσα μου.
Σαν επίλογο θα ήθελα να παροτρύνω τον εραστή της τέχνης της φωτογραφίας
να ξεκινά κάθε μέρα απο το μηδέν,
να βρίσκετε πίσω στην μαγεία της αρχής και της λιτότητας
και θα ανακαλύψει και πάλι καινούργιους δρόμους.
Για τον νέο στο χώρο που τα έχει όλα θολά στο μυαλό του,
θα πω να ασχοληθεί ποιο πολύ με τον υπάρχων εξοπλισμό του,
όποιος και αν είναι αυτός και όσο 'φτωχός' και αν είναι,
μέσα απο έναν απλό φακό κιτ οποιασδήποτε σημερινής μηχανής
κρύβονται πάντα ποιο πολλά απο όσα νομίζουμε
και μπορείς να δεις θαύματα να ξεπηδάνε μέσα απο αυτό.
Μακάρι να υπάρχει πάντα αυτό το όμορφο και υπέροχο καρδιοχτύπι της δημιουργίας
και το πάθος για το πιάσιμο της στιγμής όταν βγαίνουμε στο πεδίο
κρατώντας την μηχανή στο χέρι.
Ο αυθορμητισμός της στιγμής να πιάσεις την μηχανή και να πατήσεις το κλικ
το κατάλληλο δευτερόλεπτο μέσα στο χωροχρονικό χάος που ζούμε
είναι πιο πολύ κοντά στην ουσία της φωτογραφίας.
Και να σας ξομολογηθώ και κάτι τελευταίο
η αγάπη για κάθε τέχνη πέρα απο την φωτογραφία
είναι κάτι όμορφο και αληθινό, διαδίδετε σαν ιός σαν μικρόβιο
είναι κολλητικό και εθιστικό απο την καλή πλευρά γιατί δεν κάνει κακό σε κανέναν
ίσα - ίσα δίνει..
δίνει..
δίνει χωρίς αντάλαγμα..
δίνει ένα σκούντημα στον άνθρωπο να κάνει ένα βήμα παραπέρα,
να δεί το Άνω, το παραπάνω,
το πέρα απο το εγώ,
το πέρα απο την ύλη.
Δίνεται χωρίς κέρδος και χάσιμο, μοιράζεται,
και στο τέλος ο δάσκαλος γίνεται μαθητής και ο μαθητής δάσκαλος.
Καλά κλικ και ειδικά στον εγκέφαλο!!
No comments:
Post a Comment