Ένα γρήγορο πέρασμα με την μηχανή στο εθνικό πάρκο Δαδιάς!
Άλλο να το βλέπεις στην τηλεόραση και άλλο να βρίσκεσαι εκεί που πέρασε η φωτιά!
Βουνά απανθρακωμένα μαύρα νεκρά κάρβουνο. Βαριά ατμόσφαιρα πολύ βαριά. Δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα απο την έλλειψη οξυγόνου την καπνιά και την μυρωδιά του καμμένου, ατελείωτα χιλιόμετρα πηγαίναμε δεξια και αριστερά όλα καμμένα. Όταν φτάναμε σε κάποιο ύψωμα η κορυφή, όπου έφτανε η ματιά μας βλέπαμε μόνο μαυρίλα παντού, η μυρωδιά του καμμένου στέγνωσε τον λάρυγγα, αποπνικτικά, τραγικά, εικόνες σοκ, κελάηδισμα απο πουλιά πουθενά νεκρική σιγή, ο άνεμος περνούσε πένθιμα μέσα απο τα καμμένα κλαδιά και τους μαύρους γυμνούς κορμούς των δέντρων σαν ένα ατέλειωτο απόκοσμο μοιρολόι, στα κουφάρια απο τα πεύκα έμειναν αυλάκια απο την ρετσίνη σαν δάκρυα να χάνονται στην στάχτη και την μαύρη γη.
Πουθενά σκιά να κάτσεις και να κρυφτείς κάτω απο τον ήλιο, κέλυφη απο χελώνες και σαλιγκάρια και πλάσματα που δεν ήταν τόσο γρήγορα να τρέξουν και να σωθούν ούτε είχαν φτερά για να πετάξουν μακριά και να γλιτώσουν απο το κακό μείναν τα καβούκια μόνο άδεια και μαύρα κι αυτά μαρτυρώντας μια εφιαλτική τραγωδία που κανένα πλάσμα δεν θα ήθελε να ζήσει.
Ευτυχώς δεν ήταν τα πουλιά σε περίοδο αναπαραγωγής μας ενημέρωσαν στο περίπτερο του εθνικού πάρκου που υπάρχει στην Δαδιά, οι γύπες οι αετοί και όλα τα ζώα το θεωρούν σπίτι τους και δεν θα φύγουν τόσο έυκολα παρόλο που ένα τέτοιο δάσος σαν της Δαδιάς χρειάζεται τουλάχιστων 150 χρόνια χωρίς καμιά ανθρώπινη επέμβαση για να γίνει ξανά όπως ήταν, ζαρκάδια λύκοι αλεπούδες και όσα ζωντανά επιβίωσαν απο την φωτιά πάνε όπου υπάρχει ακόμη λίγο πράσινο και προσπαθούν να προσαρμοστούν στα καινούργια δεδομένα.
Με τους ντόπιους που είπαμε μερικες κουβέντες οι περισσότεροι μες έλεγαν πάλι καλά δεν είχαμε πολλά θύματα απο ανθρώπινες ζωές και περιουσίες, δεν είχαμε που έπρεπε απο το κράτος κι αν δρούσαμε εμείς θα εξαφανιζόντουσαν και ολοκληρα χωριά απο τον χάρτη. Σαν να θέλαν κάποιοι να μας κάψουν τόνιζαν οι ποιο νέοι με παραπάνω θυμό μας έκαψαν έλεγαν ήταν όλο σχεδιασμένο, πάντε να δείτε το απόμεινε απο τα δάση μας λές και βλέπεις ταινία θρίλερ.
Έχω περάσει και απο άλλες καμμένες περιοχές της Ελλαδας αλλα τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναδεί, τόσο καταστροφή χλωρίδας και πανίδας δεν περιγράγεται. Πήγαινα να πω μερικά λόγια απο όλα αυτά που ένιωυα και έβλεπα και μπροστά στην κάμερα αλλά δεν έβγαινε τίποτε, μαι φρίκη παντού ΦΡΙΚΗ και αποτρόπαιες εικόνες. Σε πολλά σημεία κραμόντουσαν μόνο τα μέταλλα απο τα καλώδια σε ανύπαρκτους στύλους της ΔΕΗ, καμμένα κινητά, αυτοκίνητα, μαντριά, αγροικίες και μάνικες της πυροσβεστικής να προδίδουν έναν άνισο αγώνα με το πύρινο τέρας που πέρασε.
Λίγο ελπίδα ξεπρόβαλε απο κάτι μικρές πεταλούδες που πετούσαν στα χαμένα και απο τα καινούργια βλαστάρια που ξεπετάγονται με πράσινο σαν να φωσφορίζουν μέσα σε όλο αυτο το μουντό μαύρο περιβάλλον. Στο τέλος δεν ήθελα να τραβήξω άλλες φωτογραφίες άλλα πλάνα, λες και χάθηκε το χρώμα απο την κάμερα και τα έβγαζε όλα μαυρόασπρα, μαύρισε η ψυχή μας μαχαιριά στην καρδιά, η πνεύμονες συρρικνώθηκαν άρχισα να βήχω απο το διοξείδιο του άνθρακα και την έλειψη οξυγόνου εκεί που κάποτε έπερνα βαθιές ανάσες για να γεμίσουν τα πνευμόνια και οι μπαταρίες της ψυχής.
Φαντάστικα για λίγο την παραφροσύνη και την αγωνία απο το πνεύμα του δάσους όταν οι γιαγάντιες πύρινες γλώσσες έφερναν κόλαση επί γης, βουρκώσαμε προσπαθούσαμε να κτρατήσουμε τα δάκρυα μας μην γίνουν ανεξέλεγκτος θρήνος.
Αφήναμε πίσω μας τα τελευταία μαύρα δάση του Έβρου απο την Εγνατία οδό στον γυρισμό και μια σιωπή τραγωδίας μας στοίχειωσε απο όλες αυτές τις εικόνες που είδαμε. Μήπως αυτά τα αποτεφρωμένα δάση που είδαμε καθρεφτίζουν απόλυτα τις σύγχρονες αποπνικτικές κοινωνίες μας, τον σημερινό αποχαυνωμένο βουβό και υποταγμένο άνθρωπο στα προστάγματα των παγκόσμιων λόμπι πειθήνεια και ληθαργικά σαν μια καινούργια θρησκεία;
Τις μαύρες και καταστροφικές ιδέες μας περί μιας ευτυχίας ζαμανφουτισμού και παρτακισμού, μήπως αυτά τα αποτεφρωμένα δάση καθρεφτίζουν τις καμμένες αξίες μας;
No comments:
Post a Comment