Τεράστιοι τόνοι απο μπετόν, απο τα 80΄ς στην αιωνιότητα.

Διενθές διαδρομές

Φωτογραφία

Μνημεία

Μετά απο 650 χιλιόμετρα,

διασχίζοντας την Βουλγαρία σχεδόν απο άκρη σε άκρη,

απο πανέμορφες διαδρομές μέσα απο πυκνά δάση
δίπλα σε ποτάμια πάνω απο γέφυρες

και χωριουδάκια που μας πήγαν πίσω στο μεσσαίωνα

σαν να είναι ξεχασμένα απο τον ίδιο τον Θεό,

μόλις πιάσαμε την τελική ευθεία για Σούμεν σχεδόν

απο 20 με 30 χιλιόμετρα άρχιζε να ξεχωρίζει

στον λόφο που υπάρχει πάνω απο την πόλη,

το περίεργο και τεράστιο κτήριο σαν κάστρο επιστημονικής φαντασίας

το μνημείο ''Ιδρυτές του βουλγαρικού κράτους''.

Με είχε μείνει απωθημένο που δεν προλάβαμε να το δούμε

στο οδοιπορικό μας Balkaobscura και να που ήρθε ο καιρός μετά απο δυο χρόνια σχεδόν

και τα καταφέραμε να ανεβούμε και να το δούμε απο κοντά.

Η ολοκλήρωση της κατασκευής του μνημείου έγινε το 1981
βρίσκετε πάνω απο την πόλη σε υψόμετρο στα 450 μέτρα
και ίσως είναι απο τα ποιο μεγάλα σοσιαλιστικά μνημεία που έχουν γίνει παγκοσμίως.

Μέσα απο σκαλισμένες στο μπετόν επιγραφές απο παλιά χρονικά,

απο γλυπτική ψηφιδωτά και το επίτευμα της αρχιτεκτονικής 45 μοιρών που ήταν μπροστά για την εποχή που χτίστηκε,

ο επισκέπτης παρακολουθεί την ιστορία της βουλγαρίας τα τελευταία 1300 χρόνια
δηλαδή απο την ίδρυσή της.

Το είδαμε μια στα γρήγορα το απόγευμα όταν φτάσαμε
αλλά καραγουστάραμε όταν ανεβήκαμε εκεί το βράδυ
και μείναμε αρκετή ώρα μόνοι μας μέσα στο αλλόκοτο κτήριο εμείς και τα αγάλματα,
ανεβαίνοντας σχεδόν τα μισά απο τα 1300 σκαλοπάτια που ξεκινάνε απο την πόλη.
Η βραδιά ήταν ομιχλώδες με ψιλόβροχο και η ατμόσφαιρα
και όλο το σκηνικό μας πήγαινε σε άλλες καταστάσεις λες και βρεθήκαμε στο σπίτι
απο έναν άλλο πλανήτη γιγάντων.
Σε κάθε άγαλμα που πλησιάζα ένιωθα διαφορετικές δονήσεις,
σαν να μουρμουρίζανε σε διαφορετικες συχνότητες την δική τους ιστορία,
άλλοτε βάρβαρη σκληρή και άλλοτε με ποιο δημιουργικές πτυχές του ανθρώπου
όπως οι τέχνες και τα γράμματα.
Αυτός που μου προξένισε μεγάλο φόβο πλησιάζοντας τον κάτω απο τον σκοτεινό ουρανό
και έτσι όπως είναι στημένος και ξεπροβάλε μέσα απο το τσιμέντο και πάνω απο το κεφάλι μου σαν να πάει να σηκωθεί απο τον θρόνο του, ήταν το άγαλμα του γλύπτη Κρουμ Νταμιάνοφ που αναπαριστά τον βασιλιά Μπόρις τον πρώτο.

Μέσα σε 1300 χρόνια η αλλαγές που περνά ένα κράτος μέσα απο 21
ανεπανάληπτα κυβιστικά γλυπτά και ιδιέτερα ψηφιδωτά,
δυσκολα να αφύσει κάποιον χωρίς θαυμασμό.
Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρων μετά απο 1300 χρόνια να το συνεχίσουν
οι επόμενες γενιές το έργο, να το κάνουν μια προέκταση με το τι θα έχει σύμβει σκέφτηκα όταν κατηφορίζαμε τα σκαλοπάτια,
αν μπορέσουν η αν υπαρχει κάποια εξέλιξη και πως θα είναι στο μέλλον.
Αν δεν μείνει μόνο ερημιά και δεν χαθούν όλα τα κατασκευάσματα του ανθρώπου στην λήθη.
Γιατί όσο σκληρές κι αν ήταν οι εποχές πριν απο μια χιλιετερίδα άλλο τόσο είναι και σήμερα.
Ίσως αύριο γεννήσουμε έναν άλλο μεσσία για να μας σώσει απο τις αμαρτίες μας ίσως ξεκινίσουν καινούργιες σταυροφορίες καινούργια τζιχάτ
και καινούργοι θεοί πάρουν και πάλι την θέση των παλιών,
καινούργιες θρησκείες και πολιτικά συστήματα που θα θέλουν την εξουσία,
ξέρεις με την μόνη μέθοδο που φέρνει σίγουρα αποτελέσματα,
σπαθί και φωτιά.
Και η ιστορία να επαναλαμβάνετε αιώνια στον ίδιο ρυθμό
σαν να υπάρχει ένα χαλασμένο γρανάζι στο μικρό μας σύμπαν
και επαναλαμβάνει χρονικά διαστήματα συνεχώς
και να μην μας αφήνει να δούμε λίγο ποιο πέρα απο την μύτη μας,
να μην μας αφήνει να δούμε τον ανώτερο άνθρωπο,
που θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει μέσα στο κάθε άτομο.