Διαδρομές εντός Ελλάδας
Μνημεία της φύσης
Ορεινά καταφύγια
Ψάχνω τον πρόλογο για να ξεκινήσω
να γράψω πέντε εντυπώσεις για αυτή την εξόρμηση
και το μόνο που μ΄έρχετε στο μυαλό συνεχώς είναι εικόνες .
Εικόνες με την όμορφη Δρακόλιμνη στα 2.300 υψόμετρο
να καθρεπτίζει στα ήσυχα και παγωμένα νερά της την κορυφή του γέρου Σμόλικα
Εικόνες με το απόκοσμο τοπίο που αντίκρυσα στην δεύτερη ψηλότερη κορυφή
που αγγίζει τα 2.630 μέτρα υψόμετρο.
Εικόνες που θα μείνουν χαραγμένες στο μυαλό όσο ζω.
Υπήρξαν αλλες τόσες στιγμές βγαλμένες λες απο παραμύθι
κι άλλες τόσες εικόνες που μόνο εξορμήσεις σαν και αυτες μπορούν
να σε προσφέρουν τέτοιες δυνατές αναμνήσεις σε όποιον τυχερό βρεθεί.
Στον γυρισμό ψιλοάυπνος και με ταλαιπωρημένο το σώμα
απο τα 14 ορεινά χιλιόμετρα πεζοπορείας στα μονοπάτια και στις κροκάλες του Σμόλικα,
ένα κρυφό χαμόγελο ήρθε αυθόρμητα και με ικανοποίηση,
ξές απο αυτα τα χαμόγελα που έχουμε ξεχάσει να κάνουμε που και που
στον εαυτό μας γεμάτοι ευδαιμονία για κάποια πράγματα
ξές απο αυτα τα χαμόγελα που έχουμε ξεχάσει να κάνουμε που και που
στον εαυτό μας γεμάτοι ευδαιμονία για κάποια πράγματα
που μας δείνει απλόχερα κάποιες φορές η ζωή,
με πλημύρισε καθώς μπαίναμε στην καρδιά της καταιγίδας με της μηχανές
λίγο ποιο κάτω απο την Βέροια.
με πλημύρισε καθώς μπαίναμε στην καρδιά της καταιγίδας με της μηχανές
λίγο ποιο κάτω απο την Βέροια.
και ας μην έβλεπα μπροστά μου πάνω απο δέκα μέτρα απο το νερό της βροχής
που ερχόταν με δύναμη πάνω στην ζελατίνα του κράνους
και έπεφτε με μανία πάνω στην άσφαλτο του δρόμου.
Κάτι άλλο που με άρεσε πάρα πολύ απο αυτή την εκδρομή είναι η ωριμότητα
που χαρακτηρίζει πλέον τους περισσότερους συμμετέχοντες σε τέτοιου είδους βόλτες.
Η ωριμότητα της κατανόησης των προσωπικών ορίων.
Η ωριμότητα της συμμετοχής χωρίς να θέλω να καταπιέσω τον σύντροφο
σύντροχο φίλο φίλη σε καμιά περίπτωση και κυρίως η κατανόηση ότι είμαστε ολοι εδώ
για να περάσουμε καλά να μάθουμε γελώντας και με καλαμπούρι
να προχωρίσουμε ένα σκαλοπάτι ποιο πάνω στην γνώση του ευζήν,
λίγο ποιο βαθειά και πέρα απο τα εσώψυχα του εαυτού μας.
Ένα λέβελ ποιο πάνω στις οδηγικές μας ικανότητες
και κυρίως κοινωνικές και στην ουσία στη πραγματική και ζωντανή σχέση
πέρα απο την δυκτιακή.
Μετά απο διάφορες αναλύσεις περι καιρικών συνθηκών
που θα υπήρχαν το ΣΚ που αποφασίσαμε να περπατήσουμε στο βουνό.
Ξεκινήσαμε δίνοντας ραντεβού στις 1:00 το Σάββατο στο πέτρινο καταφύγι
που βρίσκετε 7 χιλιόμετρα χωματόδρομο απο το χωριό Παλαιοσέλλι.
Βγάλαμε τις κορντούρες φορέσαμε ποιο άνετα ρούχα για το περπάτημα
φορτωθήκαμε νερό και ξεκινήσαμε για δρακόλιμνη.
Καθώς αρχίσαμε να περπατάμε άρχισα να μπαίνω σε άλλη διάσταση,
τα πρώτα 30 λεπτά περπάτημα στο βουνό πάντα νιώθω
σαν να ξετσιμπουκώνει το εργαλείο που έχει καιρό να πάρει μπρος..
Αρχίζουν να βάρανε όλα,
πιστόνια βαλβίδες..
η καρδιά παει να σπάσει,
απο το ανοδικό περπάτημα οι γάμπες αρχίζουν να τραβάνε,
δεν φτάνει ο οξυγόνο στους πνεύμονες.
Μετά ο οργανισμός αφού ξεπεράσει το πρώτο σοκ αρχίζει να προσαρμόζετε
στους ρυθμούς του βουνού.
Η θεα απο τις γύρω κορφές μαγική η Γκαμήλα απέναντι
σα το τελευταίο αλπικό κομμάτι που προσπαθεί να χωθεί μέσα στην Μεσόγειο,
μου έδινε μια άγρια και συγχρόνος σεβαστή γήινη ενέργεια αγναντεύοντας
τα απότομα επιβλητικά χιονισμένα γκρέμια και βράχια της.
Μετά το δίωρο που αρχίζουν οι τετρακέφαλοι των ποδιών
να παραπονιούνται ποιο έντονα αρχίζει και το παιχνιδι του μυαλού
που παίζονται όλες οι μάχες.
Τι δουλειά έχω εδώ σε αυτό το βουνό,
τι τα θέλω και τα κάνω αυτά,
τι με σπρώχνει σε αυτα τα κατσάβραχα.
Η σύγχρονη καθιστική απο τους περισσότερους ζωή
και το αστικό περιβάλλον που ζούμε οι πολλές ώρες πίσω απο έναν υπολογιστή
η αγκαλιά με το σμάρτφον μας, η ταβέρνα το μπαράκι το τσιγάρο το αλκοόλ
μας έχει κάνει πολύ μαλθακούς.
Αποτέλεσμα όταν βρισκομάστε στο πραγματικό φυσικό περιβάλλον
και περπατάμε λίγα χιλιόμετρα στο βουνό, μας είναι πλέον τόσο ξένο και δύσκολο
τόσο αφύσικο και άβολο.
Έχουμε χάσει την επαφή μας με την Γη γιαυτό χάσαμε
και την επαφή μας και με τον Ουρανό.
Ρε συ έχουμε ξεχάσει να περπάτάμε το πήρες χαμπάρι;
Θα γίνουμε σαν κάτι ταινίες επιστημονικής φαντασίας,
χοντρά πλάσματα πνιγμένα μέσα στο λίπος μας ανίκανοι να σηκωθούμε
απο τους καναπέδες μας,
ανίκανοι να στρέψουμε τα μάτια μας πέρα απο την οθόνη
που θα έχουμε περτσινωμένη μπροστά μας..
δεν θέλω να σκέφτομαι παρακάτω τέτοια σενάρια..
Ο χειρότερος φόβος μου πάνω στα βουνά είναι οι κεραυνοί.
Πριν απο μερικά χρόνια μας είχε πιάσει μια καταιγίδα ανεβαίνοντας
στον Όλυμπο για Πετρόστρουγκα.
Η εκτυφλωτική λάμψη απο τις αστραπές ριπές απο φλας εκατομυρίων λούμεν
στο σκοτεινό μουντό ορεινό πεδίο,
ο ήχος που ακολουθούσε μετα σα να σχιζόταν ο ουρανός κανονιές δίπλα μας
και να χάνουμε την γη απο τα πόδια μας.
Το μόνο που μπορέσαμε να κάνουμε για να προστατευτούμε μέσα στο δάσος απο την καταρακτώδης βρόχη ήταν σαν μικρά ποντίκια να μπούμε στα λαγούμια μας σε μια εσοχή σπηλιά που δημιουργούσαν κάτι βράχια χωμένα μέσα στο χώμα.
Απενεργοποιήσαμε ότι τεχνολογία κουβαλούσαμε και το μόνο που μας είχε μείνει να κάνουμε να προσευχόμαστε στον θεο Δία να σταματήσει να πετά κεραυνούς. Τέτοια ομαδική φοβία δεν έχω ξαναπεράσει!
Ευτυχώς στο τέλος όλα καλά μετα απο κανα σαραντάλεπτο όλα ησύχασαν ανεβήκαμε στο καταφύγιο να στεγνώσουμε και επανήλθαμε απο το σοκ τρώγoντας μια ζεστή σούπα δίπλα στην φωτιά.
Μετά απο πέντε περίπου χιλιόμετρα ίσως και παραπάνω και τρεις ώρες περπάτημα, μέσα απο πανέμορφα δάση απο οξιές, υπεραιωνόβια ρόμπολα και μαυρόπευκα ακολουθώντας με καλή σήμανση ορειβατικό μονοπάτι Ο3 έχοντας στα δεξιά μας την κορυφή, φανερώθηκε μπροστά μας σαν όνειρο και όαση η Δρακόλιμνη του Σμόλικα. Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται ούετ οι εικόνες απο τις φωτογτραφικές μηχανές ούτε ο γραπτός ούτε ο προφορικός λόγος δεν μπορει να σε μεταδώσει την αίσθηση του να βρίσκεσε λίγα λεπτά λίγες ώρες στα αιώνια τούτα βουνά.
Στα βουνά της βόρειας Πίνδου υπάρχουν αυτά τα μοναδικά οικοσυστήματα που δημιουργούνται κάτω απο ακραίες συνθήκες.
Η έντονη ηλιακή ακτινοβολία τους καλοκαιρινούς μήνες η έλλειψη του ήλιου το χειμώνα και ακραίες θερμοκρασίες δημιουργούν αυτές τις αλπικές λίμνες ανεπανάληπτα φαινόμενα.
Η Δρακόλιμνη του Σμόλικα έχει σχήμα καρδιάς μεγάλο βάθος περιπου 4 στρέματα έκταση και στα νερά της κολυμπούν Τρίτωνες μοναδικά αμφίβια πλάσματα που ζουν μόνο εκεί.
Υπάρχει ένας πλούτος ανεκτίμητης αξίας πάνω στα βουνα της Ελλάδας που μας προσφέρετε να τον ανακαλύψουμε δωρεάν που την αξία του την καταλαβαίνουν λίγοι.
Κοίταξα για λίγο την κορυφή πάνω απο την Δρακόλιμνη,
έλα αν μπορείς σαν να με ψιθύρισε.
Μια πινακίδα που υπάρχει εκεί γράφει ότι έχει άλλη μιάμιση ώρα ανέβασμα.
Κοίταξα τον ήλιο άρχισε να κατεβαίνει απο το μισό του ουρανού προς τα κάτω.
Υπολόγισα τον χρόνο να ανεβώ και να κατέβω μέχρι το καταφύγιο πριν βραδιάσει και σκοτινιάσει, γιατι δεν μπορεί να σε προσφέρει και πολλά ο φακός, αν δεν το ξέρεις το βουνό για να βρεις το μονοπάτι της επιστροφής.
Εδώ χανόμασταν μέρα μεσημέρι απο το μονοπάτι παρόλο που έχει πολύ καλή σήμανση.
Κάποιοι είπαν μου φτάνει που ανέβηκα εως εδώ, δεν μπορώ άλλο δεν ανεβαίνω άλλο, κάποιοι θα το προσπαθήσω και επανέρχομαι στα όρια ότι ο καθένας έχει τα δικά του και είναι απολύτος σεβαστό.
Γεροσμόλικα έρχομαι να σε πω δυό λογάκια είπα
καρφώνοντας την ματιά μου στην κορυφή.
Άφησα την υπόλοιπη ομάδα και ανηφόρισα. Απο την δρακόλιμνη προς την κορυφή το μονοπάτι γίνετε ποιο ανηφορικό απότομο και η αναβάση είναι ποιο δύσκολη.
Ο αγέρας άρχισε να ξυρίζει και η διαφορά θερμοκρασίας πάνω απο τα 2000μ γίνετε αισθητή. Φόρεσα όσα ρούχα είχα μαζί μου. Έμεινα μόνος να ανεβαίνω πάνω στο βουνό και να παλεύω με τις αδυναμίες του μυαλού μου. Τις φοβίες της ανασφάλειες.
Η μόνη συντροφιά ήταν που άκουγα συνομιλίες απο ανθρώπους πίσω απο το φύσιμα μεσα απο τον μικρό ασύρματο που κουβαλάω σε περίπτωση ανάγκης και τα δυο τρεία τηλέφωνα που πήταν τα παιδιά για να μάθουν την θέση μου και αν είμουν καλά.
Δεν θα προλάβεις να ανέβεις και να κατεβείς θα σε πιάσει η νύχτα, ακου την καρδιά σου πως χτυπά και αν πάθεις κάτι ποιος θα σε σώσει εδώ πάνω, δες τα μαύρα σύννεφα που έρχονται κατα δω έρχεται καταιγίδα, θα ρίξει κεραυνούς πουθενά να κρυφτείς!!!
Η αρνητικότητα όλου του κόσμου να με βαρά ανελέητα, έβλεπα πάνω την κορυφή και όσο ποιο πολύ πλησίαζα τοσο ποιο πολύ απομακρυνόταν και το μυαλό μου φώναζε κατέβα, κατέβα, δεν θα τα καταφέρεις σήμερα έλα άλλη μέρα.
Σαν την αρένα του μυαλού δεν υπάρχει. Ηπαλέστρα της καρδιάς και του μυαλού είναι το χειρότερο πεδίο μάχης. Εκεί να πολεμάς με τον χεορότερο εχθρό σου που ξέρει τόσο καλά όλες τις αδυναμίες σου τους χειρότερους φόβους σου, που δεν είναι άλλος απο τον ίδιο σου τον εαυτό.
Μόνο αυτός μπορεί να με νικήσει, μονο αυτός ξέρει τα τρωτά μου σημεία, μόμο αυτός με τρομάζει. Η αναπνοή άρχιζε να βαρένει ο οργανισμός προσπαθούσε να προσαρμοστεί στα 2.500 μέτρα που τα πήρα απότομα σήμερα αν σκεφτείς ότι ξεκίσαν σήμερα απο το υ΄ψος της θάλλασας όπου ζώ. Οι γάμπες πήραν φωτιά ο σάκος στην πλάτη 200 κιλά.Δεν υπάρχει μονοπάτι στο τέλος προς την κορυφή ανέβαινα στα τέσσερα πιάνοντας τις κρύες πέτρες που κυλούσαν προς τα κάτω, απέφευγα τα χιονισμένα μέρη που είχαν γίνει πάγος.
Εχει μια κρυφή δύναμη και ένα τεράστιο απόθεμα ψυχικής ενέργειας ο άνθρωπος που εμφανίζεται στα δυσκολα.
Σα δε φτάσει ο άνθρωπος στην άκρη του γκρεμού, δεν βγάζει στην πλάτη του φτερούγες να πετάξει...έγραψε ο μεγάλος Καζαντζάκης.
Όλη αυτη η εχθρικότητα του βουνού στο τέλος μαλάκωσε,
ο Γεροσμόλικας με αγκάλιασε και άρχισε να με λέει ατέλειωτες ιστορίες
μέσα σε δευτερόλεπτα.
Άλλη μια κατάκτηση μιας κορυφής άλλη μια νίκη του μικρού μου εαυτού.
Το απόκοσμο τοπίο σαν απο άλλο πλανήτη μου έδωσε λίγο να καταλάβω πως νιώθαν αυτοί οι πρώτοι εξερευνητές που ανέβαιναν στις στέγες του κόσμου.
Πως θα νιώθουν οι μελλοντικοί εξερευνητές ψάχνοντας για κατοικήσιμο πλανήτη όταν ο ήλιος μας θα έχει γεράσει και δεν θα μπορει να προσφέρει ζωή στην γή, αν δεν προλάβουμε να την καταστρέψουμε πρώτα εμείς με τις αυτοκαταστροφικές τάσεις που διακρίνουν το ανθρώπινο είδος.
Σήκωσα τα χέρα ψηλά και έπιασα τα σύννεφα, κοιταξα ως όπου χάνετε το μάτι στα τέσσαρα σημεία του ορίζοντα. Έβγαλα μια δυνατή κραυγή που ούτε εγώ την άκουσα, ναι τα κατάφερα πάλεψα με το σώμα και το πνεύμα και ξεπέρασα τα δικά μου όρια.
Στο τέλος νίκη και ήττα δεν έχουν σημασία, εξαφανίστηκαν.
Μόνο η αδειοσύνη η ελαφρότητα και η καθαρότητα αρκούν.
Δεν έχει σημασία ποιος και μέχρι που έφτασε και πόσο περπάτησε στο μονοπάτι, ο καθένας κουβαλάει τους δικούς του δαίμονες και βρίσκει την δική του ουσία σε κάθε βόλτα στην φύση, ανακαλύπτει την δικιά του αλήθεια. Ξεπερνά τα δικά του όρια και αυτό είναι στο τέλος της μέρας που μετρά.
Ανάλαφρος κατέβαινα απο την κορυφή σαν έβγαλα φτερά στα πόδια, σαν να έφυγε απο πάνω μου ένας τόνος βάρος.
Ευχαριστώ τον Γρηγόρη για τον καφέ στην λίμνη, είπαμε δυο κουβέντες πριν κατηφορίσω για το καταφύγιο.
Ο Γρηγόρης και ο Λάζαρος κατασκήνωσαν στην λίμνη και θα μέναν εκεί το βράδυ,
ευχήθηκα να έχουν καλό καιρό και πιστεύω ότι θα τα ξαναπούμε.
Μόλις έφτασα καταφύγι ο ήλιος άρχισε να χάνετε πίσω απο τα πελώρια πεύκα,
η παρέα στα μαγειρέματα, στη μεγάλη φωτιά άρχισαν τα ψησίματα, στήσιμο σκηνής προετοιμασία για το βράδυ.
Έχεις φάει τορτελίνι στο βουνό;
.. αν όχι χάνεις
Έχεις φάει ριζότο και λουκάνικο βόας 20 μέτρα ;
Όλα είναι ποιο νόστιμα πάνω στο βουνό και τα εκτιμάς αλλιώς.
Κυρίως όμως αποκτά νοστιμιά η ίδια η ζωή.
Μόνο τα καλά θα μείνουν φίλε,
στο τέλος όλη η ασχήμια και το κακά δεν τα θυμόμαστε.
Μετά απο διάφορες αναλύσεις περι καιρικών συνθηκών
που θα υπήρχαν το ΣΚ που αποφασίσαμε να περπατήσουμε στο βουνό.
Ξεκινήσαμε δίνοντας ραντεβού στις 1:00 το Σάββατο στο πέτρινο καταφύγι
που βρίσκετε 7 χιλιόμετρα χωματόδρομο απο το χωριό Παλαιοσέλλι.
Βγάλαμε τις κορντούρες φορέσαμε ποιο άνετα ρούχα για το περπάτημα
φορτωθήκαμε νερό και ξεκινήσαμε για δρακόλιμνη.
Καθώς αρχίσαμε να περπατάμε άρχισα να μπαίνω σε άλλη διάσταση,
τα πρώτα 30 λεπτά περπάτημα στο βουνό πάντα νιώθω
σαν να ξετσιμπουκώνει το εργαλείο που έχει καιρό να πάρει μπρος..
Αρχίζουν να βάρανε όλα,
πιστόνια βαλβίδες..
η καρδιά παει να σπάσει,
απο το ανοδικό περπάτημα οι γάμπες αρχίζουν να τραβάνε,
δεν φτάνει ο οξυγόνο στους πνεύμονες.
Μετά ο οργανισμός αφού ξεπεράσει το πρώτο σοκ αρχίζει να προσαρμόζετε
στους ρυθμούς του βουνού.
Η θεα απο τις γύρω κορφές μαγική η Γκαμήλα απέναντι
σα το τελευταίο αλπικό κομμάτι που προσπαθεί να χωθεί μέσα στην Μεσόγειο,
μου έδινε μια άγρια και συγχρόνος σεβαστή γήινη ενέργεια αγναντεύοντας
τα απότομα επιβλητικά χιονισμένα γκρέμια και βράχια της.
Μετά το δίωρο που αρχίζουν οι τετρακέφαλοι των ποδιών
να παραπονιούνται ποιο έντονα αρχίζει και το παιχνιδι του μυαλού
που παίζονται όλες οι μάχες.
Τι δουλειά έχω εδώ σε αυτό το βουνό,
τι τα θέλω και τα κάνω αυτά,
τι με σπρώχνει σε αυτα τα κατσάβραχα.
Η σύγχρονη καθιστική απο τους περισσότερους ζωή
και το αστικό περιβάλλον που ζούμε οι πολλές ώρες πίσω απο έναν υπολογιστή
η αγκαλιά με το σμάρτφον μας, η ταβέρνα το μπαράκι το τσιγάρο το αλκοόλ
μας έχει κάνει πολύ μαλθακούς.
Αποτέλεσμα όταν βρισκομάστε στο πραγματικό φυσικό περιβάλλον
και περπατάμε λίγα χιλιόμετρα στο βουνό, μας είναι πλέον τόσο ξένο και δύσκολο
τόσο αφύσικο και άβολο.
Έχουμε χάσει την επαφή μας με την Γη γιαυτό χάσαμε
και την επαφή μας και με τον Ουρανό.
Ρε συ έχουμε ξεχάσει να περπάτάμε το πήρες χαμπάρι;
Θα γίνουμε σαν κάτι ταινίες επιστημονικής φαντασίας,
χοντρά πλάσματα πνιγμένα μέσα στο λίπος μας ανίκανοι να σηκωθούμε
απο τους καναπέδες μας,
ανίκανοι να στρέψουμε τα μάτια μας πέρα απο την οθόνη
που θα έχουμε περτσινωμένη μπροστά μας..
δεν θέλω να σκέφτομαι παρακάτω τέτοια σενάρια..
Ο χειρότερος φόβος μου πάνω στα βουνά είναι οι κεραυνοί.
Πριν απο μερικά χρόνια μας είχε πιάσει μια καταιγίδα ανεβαίνοντας
στον Όλυμπο για Πετρόστρουγκα.
Η εκτυφλωτική λάμψη απο τις αστραπές ριπές απο φλας εκατομυρίων λούμεν
στο σκοτεινό μουντό ορεινό πεδίο,
ο ήχος που ακολουθούσε μετα σα να σχιζόταν ο ουρανός κανονιές δίπλα μας
και να χάνουμε την γη απο τα πόδια μας.
Το μόνο που μπορέσαμε να κάνουμε για να προστατευτούμε μέσα στο δάσος απο την καταρακτώδης βρόχη ήταν σαν μικρά ποντίκια να μπούμε στα λαγούμια μας σε μια εσοχή σπηλιά που δημιουργούσαν κάτι βράχια χωμένα μέσα στο χώμα.
Απενεργοποιήσαμε ότι τεχνολογία κουβαλούσαμε και το μόνο που μας είχε μείνει να κάνουμε να προσευχόμαστε στον θεο Δία να σταματήσει να πετά κεραυνούς. Τέτοια ομαδική φοβία δεν έχω ξαναπεράσει!
Ευτυχώς στο τέλος όλα καλά μετα απο κανα σαραντάλεπτο όλα ησύχασαν ανεβήκαμε στο καταφύγιο να στεγνώσουμε και επανήλθαμε απο το σοκ τρώγoντας μια ζεστή σούπα δίπλα στην φωτιά.
 |
| Δρακόλιμνη |
Μετά απο πέντε περίπου χιλιόμετρα ίσως και παραπάνω και τρεις ώρες περπάτημα, μέσα απο πανέμορφα δάση απο οξιές, υπεραιωνόβια ρόμπολα και μαυρόπευκα ακολουθώντας με καλή σήμανση ορειβατικό μονοπάτι Ο3 έχοντας στα δεξιά μας την κορυφή, φανερώθηκε μπροστά μας σαν όνειρο και όαση η Δρακόλιμνη του Σμόλικα. Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται ούετ οι εικόνες απο τις φωτογτραφικές μηχανές ούτε ο γραπτός ούτε ο προφορικός λόγος δεν μπορει να σε μεταδώσει την αίσθηση του να βρίσκεσε λίγα λεπτά λίγες ώρες στα αιώνια τούτα βουνά.
Στα βουνά της βόρειας Πίνδου υπάρχουν αυτά τα μοναδικά οικοσυστήματα που δημιουργούνται κάτω απο ακραίες συνθήκες.
Η έντονη ηλιακή ακτινοβολία τους καλοκαιρινούς μήνες η έλλειψη του ήλιου το χειμώνα και ακραίες θερμοκρασίες δημιουργούν αυτές τις αλπικές λίμνες ανεπανάληπτα φαινόμενα.
Η Δρακόλιμνη του Σμόλικα έχει σχήμα καρδιάς μεγάλο βάθος περιπου 4 στρέματα έκταση και στα νερά της κολυμπούν Τρίτωνες μοναδικά αμφίβια πλάσματα που ζουν μόνο εκεί.
Υπάρχει ένας πλούτος ανεκτίμητης αξίας πάνω στα βουνα της Ελλάδας που μας προσφέρετε να τον ανακαλύψουμε δωρεάν που την αξία του την καταλαβαίνουν λίγοι.
 |
| Η δρακόλιμνη απο ψηλά. |
Κοίταξα για λίγο την κορυφή πάνω απο την Δρακόλιμνη,
έλα αν μπορείς σαν να με ψιθύρισε.
Μια πινακίδα που υπάρχει εκεί γράφει ότι έχει άλλη μιάμιση ώρα ανέβασμα.
Κοίταξα τον ήλιο άρχισε να κατεβαίνει απο το μισό του ουρανού προς τα κάτω.
Υπολόγισα τον χρόνο να ανεβώ και να κατέβω μέχρι το καταφύγιο πριν βραδιάσει και σκοτινιάσει, γιατι δεν μπορεί να σε προσφέρει και πολλά ο φακός, αν δεν το ξέρεις το βουνό για να βρεις το μονοπάτι της επιστροφής.
Εδώ χανόμασταν μέρα μεσημέρι απο το μονοπάτι παρόλο που έχει πολύ καλή σήμανση.
Κάποιοι είπαν μου φτάνει που ανέβηκα εως εδώ, δεν μπορώ άλλο δεν ανεβαίνω άλλο, κάποιοι θα το προσπαθήσω και επανέρχομαι στα όρια ότι ο καθένας έχει τα δικά του και είναι απολύτος σεβαστό.
Γεροσμόλικα έρχομαι να σε πω δυό λογάκια είπα
καρφώνοντας την ματιά μου στην κορυφή.
Άφησα την υπόλοιπη ομάδα και ανηφόρισα. Απο την δρακόλιμνη προς την κορυφή το μονοπάτι γίνετε ποιο ανηφορικό απότομο και η αναβάση είναι ποιο δύσκολη.
Ο αγέρας άρχισε να ξυρίζει και η διαφορά θερμοκρασίας πάνω απο τα 2000μ γίνετε αισθητή. Φόρεσα όσα ρούχα είχα μαζί μου. Έμεινα μόνος να ανεβαίνω πάνω στο βουνό και να παλεύω με τις αδυναμίες του μυαλού μου. Τις φοβίες της ανασφάλειες.
Η μόνη συντροφιά ήταν που άκουγα συνομιλίες απο ανθρώπους πίσω απο το φύσιμα μεσα απο τον μικρό ασύρματο που κουβαλάω σε περίπτωση ανάγκης και τα δυο τρεία τηλέφωνα που πήταν τα παιδιά για να μάθουν την θέση μου και αν είμουν καλά.
Δεν θα προλάβεις να ανέβεις και να κατεβείς θα σε πιάσει η νύχτα, ακου την καρδιά σου πως χτυπά και αν πάθεις κάτι ποιος θα σε σώσει εδώ πάνω, δες τα μαύρα σύννεφα που έρχονται κατα δω έρχεται καταιγίδα, θα ρίξει κεραυνούς πουθενά να κρυφτείς!!!
Η αρνητικότητα όλου του κόσμου να με βαρά ανελέητα, έβλεπα πάνω την κορυφή και όσο ποιο πολύ πλησίαζα τοσο ποιο πολύ απομακρυνόταν και το μυαλό μου φώναζε κατέβα, κατέβα, δεν θα τα καταφέρεις σήμερα έλα άλλη μέρα.
Σαν την αρένα του μυαλού δεν υπάρχει. Ηπαλέστρα της καρδιάς και του μυαλού είναι το χειρότερο πεδίο μάχης. Εκεί να πολεμάς με τον χεορότερο εχθρό σου που ξέρει τόσο καλά όλες τις αδυναμίες σου τους χειρότερους φόβους σου, που δεν είναι άλλος απο τον ίδιο σου τον εαυτό.
Μόνο αυτός μπορεί να με νικήσει, μονο αυτός ξέρει τα τρωτά μου σημεία, μόμο αυτός με τρομάζει. Η αναπνοή άρχιζε να βαρένει ο οργανισμός προσπαθούσε να προσαρμοστεί στα 2.500 μέτρα που τα πήρα απότομα σήμερα αν σκεφτείς ότι ξεκίσαν σήμερα απο το υ΄ψος της θάλλασας όπου ζώ. Οι γάμπες πήραν φωτιά ο σάκος στην πλάτη 200 κιλά.Δεν υπάρχει μονοπάτι στο τέλος προς την κορυφή ανέβαινα στα τέσσερα πιάνοντας τις κρύες πέτρες που κυλούσαν προς τα κάτω, απέφευγα τα χιονισμένα μέρη που είχαν γίνει πάγος.
Εχει μια κρυφή δύναμη και ένα τεράστιο απόθεμα ψυχικής ενέργειας ο άνθρωπος που εμφανίζεται στα δυσκολα.
Σα δε φτάσει ο άνθρωπος στην άκρη του γκρεμού, δεν βγάζει στην πλάτη του φτερούγες να πετάξει...έγραψε ο μεγάλος Καζαντζάκης.
Όλη αυτη η εχθρικότητα του βουνού στο τέλος μαλάκωσε,
ο Γεροσμόλικας με αγκάλιασε και άρχισε να με λέει ατέλειωτες ιστορίες
μέσα σε δευτερόλεπτα.
Άλλη μια κατάκτηση μιας κορυφής άλλη μια νίκη του μικρού μου εαυτού.
Το απόκοσμο τοπίο σαν απο άλλο πλανήτη μου έδωσε λίγο να καταλάβω πως νιώθαν αυτοί οι πρώτοι εξερευνητές που ανέβαιναν στις στέγες του κόσμου.
Πως θα νιώθουν οι μελλοντικοί εξερευνητές ψάχνοντας για κατοικήσιμο πλανήτη όταν ο ήλιος μας θα έχει γεράσει και δεν θα μπορει να προσφέρει ζωή στην γή, αν δεν προλάβουμε να την καταστρέψουμε πρώτα εμείς με τις αυτοκαταστροφικές τάσεις που διακρίνουν το ανθρώπινο είδος.
Σήκωσα τα χέρα ψηλά και έπιασα τα σύννεφα, κοιταξα ως όπου χάνετε το μάτι στα τέσσαρα σημεία του ορίζοντα. Έβγαλα μια δυνατή κραυγή που ούτε εγώ την άκουσα, ναι τα κατάφερα πάλεψα με το σώμα και το πνεύμα και ξεπέρασα τα δικά μου όρια.
Στο τέλος νίκη και ήττα δεν έχουν σημασία, εξαφανίστηκαν.
Μόνο η αδειοσύνη η ελαφρότητα και η καθαρότητα αρκούν.
Δεν έχει σημασία ποιος και μέχρι που έφτασε και πόσο περπάτησε στο μονοπάτι, ο καθένας κουβαλάει τους δικούς του δαίμονες και βρίσκει την δική του ουσία σε κάθε βόλτα στην φύση, ανακαλύπτει την δικιά του αλήθεια. Ξεπερνά τα δικά του όρια και αυτό είναι στο τέλος της μέρας που μετρά.
Ανάλαφρος κατέβαινα απο την κορυφή σαν έβγαλα φτερά στα πόδια, σαν να έφυγε απο πάνω μου ένας τόνος βάρος.
Ευχαριστώ τον Γρηγόρη για τον καφέ στην λίμνη, είπαμε δυο κουβέντες πριν κατηφορίσω για το καταφύγιο.
Ο Γρηγόρης και ο Λάζαρος κατασκήνωσαν στην λίμνη και θα μέναν εκεί το βράδυ,
ευχήθηκα να έχουν καλό καιρό και πιστεύω ότι θα τα ξαναπούμε.
Μόλις έφτασα καταφύγι ο ήλιος άρχισε να χάνετε πίσω απο τα πελώρια πεύκα,
η παρέα στα μαγειρέματα, στη μεγάλη φωτιά άρχισαν τα ψησίματα, στήσιμο σκηνής προετοιμασία για το βράδυ.
Έχεις φάει τορτελίνι στο βουνό;
.. αν όχι χάνεις
Έχεις φάει ριζότο και λουκάνικο βόας 20 μέτρα ;
Όλα είναι ποιο νόστιμα πάνω στο βουνό και τα εκτιμάς αλλιώς.
Κυρίως όμως αποκτά νοστιμιά η ίδια η ζωή.
Μόνο τα καλά θα μείνουν φίλε,
στο τέλος όλη η ασχήμια και το κακά δεν τα θυμόμαστε.
 |
| Ο Νίνο που έφτασε μέχρι Δρακόλιμνη. |
 |
| Ο Λάμπρος οδηγός μας στο βουνό. |
1 comment:
Πολύ ωραίο οδοιπορικό.Μπράβο παιδιά.Συγχαριτήρια και στον Νίνο που δεν μασάει μια...:)
Post a Comment