Thursday, July 23, 2020

Δρακόλιμνη Σμόλικα 2020.

Σιωπή!
Μόνο αυτή η λέξη έρχεται για πρόλογο απο την εξόρμηση που κάναμε στην βόρεια Πίνδο.
Ξεκινήσαμε αργά και μας έπιασε η νύχτα στον δρόμο.
Με αρέσει η οδήγηση το βράδυ ήσυχοι άδειοι δρόμοι απο κίνηση. 
Μετά το χιονοδρομικό της Βασιλίτσας οι λαγοί κάναν πάρτυ σε κάθε στροφή και ένα αγριογούρουνο μας έκανε έκπληξη με την μακριά μουσούδα του σε μια άλλη αλεπούδες ασβοί, νάτιοναλ γκεογκράφικ  κανονικά η πανίδα της Πίνδου.































Φτάσαμε κατά τις τέσσερις τα ξημερώματαστο στο καταφύγι του Σμόλικα έστησα κατευθείαν την σκηνή μόλις μπήκα στον υπνόσακο να ισιώσω λίγο το κορμί μια τεράστια και βαθειά σιωπή με αγκάλιασε σαν μέσα απο την καρδιά του βουνού. 
Αυτή η σιωπή με ακολολουθούσε παντού απο ΄κείνη την στιγμή στο μονοπάτι στις λίμνες ακόμη και τώρα που γράφω.
Ότι ΄σπορ΄ και να κάνεις στα βουνά, αναρρίχηση εντούρο ποδήλατο, όλα καλά δεν λέω αλλά γνώμη μου τίποτε δεν συγκρίνετε με το ταπεινό απλό περπάτημα στις κορφές και στις πλαγιές των βουνών. 
Το περπάτημα έχει ένα περιέργο μυστικισμό σου δίνει τον χρόνο να σκεφτείς αλλιώς και να παρατηρήσεις εκτός απο τον εσωτερικό σου χώρο και τα δωμάτια του μυαλού τις αντοχές και τα κουράγια του, έχεις την άμεση αλληλεπίδραση με τις μυρωδιές απο τα βότανα την απεραντοσύνη του ουρανού τα χρώματα απο τις πέτρες και τα βράχια την αλλαγή της χλωρίδας αναλόγος το υψόμετρο όπως αλλάζει εως την αλπική ζώνη εως το τίποτε στο άγονο των πέτρινων κορφών.
Τα τελευταία χρόνια με ακολουθεί πολύ ευχάριστα στις περιπέτειες στα βουνά και στις θάλασσες ο Νταρκ ο σύντροφος σκύλος μου και βλέπω όσο μεγαλώνει παίρνει τον ρόλο του ποιο σοβαρά αν και ακόμη κάνει πολλές μπουνταλάδες. 
Μερικές φορές σκέφτομαι πως ο Νταρκ έχει πατήσει ποιο πολλες κορφές απο πολλούς ανθρώπους εκεί έξω.
Άκουσα τον Ντάρκο να κουρνιάζει διπλα έξω απο την σκηνή και μετα με πήρε η σιωπή σε ποιο βαθειά επίπεδα εως τον ύπνο.
Το πρωί ήρθαν ο Κώστας με την Ελένη και πραγματικά κοιτώντας πίσω στα χρόνια πλάκα πλάκα έχουμε ανέβει σε πολλές κορφές και και δρακόλινες μαζί και ξέρουμε τι είναι απαραίτητο και τι όχι με μια ματιά συντονιζόμαστε στον ρυθμό της ανάβασης και πάντα όταν πραγματοποιήσουμε την μια διαδομή έρχοναι καινούργιες ιδέες και μονοπάτι ανα διαβούμε και κορφές να κατακτήσουμε.
Δεν θέλω να γράψω πολλά γιατί είναι δύσκολο να περιγράψεις την εμπειρία της ανάβασης των αισθήσεων στις κορφές και την γαλήνη των αλπικών λιμνών, απλά θα προσθέσω μερικά σχόλια και υποσημειώσεις δίπλα απο τις εικόνες.

Δεν υπάρχει τελικός προορισμός για την ευτυχία μα η δύναμη και το σθένος στην διαδρομή που κάνουμε προς αυτή.

Οι πρώτες εικόνες είναι  απο τον 50άρι της Μαρίας.






















Σαν ελέφαντες προιστορικά μαμούθ και τέρατα
σωριάζονται  τα κουφάρια απο τους θεόρατους  νεκρούς κορμούς των δέντρων.










Το βράδυ τα πράγματα αλλαζουν.
Αχ τι περ'ιεργο αστέρι  με ουρά είναι αυτό πετάγετε η Ελένη.
Που είναι που είναι φωνάζω και το ψάχνω έκπληκτος.
Οι κάτοικοι της γης θα  ξαναδού το κομήτη Neowise μετά απο 6.880 χρόνια.
Αν υπάρχουμε μέχρι τότε και μεις και αυτός.


Να λίγο έτσι κάνεις και νομίζεις ότι τά΄πιασες τα αστέρια.
Αγναντεύντας την γαλακτική οδό απο τον Γεροσμόλικα.




Αυτά τα σπάνια Αμφίβια που κατοικούν στην λίμνη απειλούνται με εξαφάνηση πεθαίνουν μαζικά και τα αίτια παραμένουν ανεξήγητα προς το παρών.

Οι τρίτωνες των αλπικών λιμνών σε κοντινό κάδρο.
Στη Δρακόλιμνη 










εδώ εντύπωση με κάναν οι πυγολαμπίδες ..πόσο πολλές
κλέβαν την παράσταση απο το μεγαλείο του σύμπαντος.


και εδώ ίσως ένα απο τα δυνατότερα βοτάνια των βουνών μας
Σπαθόχορτο η Βαλσαμόχορτο. 





No comments: