Δρακόλιμνη Σμόλικα 2020.

Σιωπή!

Μόνο αυτή η λέξη έρχεται για πρόλογο απο την εξόρμηση που κάναμε στην βόρεια Πίνδο.

Ξεκινήσαμε αργά και μας έπιασε η νύχτα στον δρόμο.

Με αρέσει η οδήγηση το βράδυ ήσυχοι άδειοι δρόμοι απο κίνηση. 

Μετά το χιονοδρομικό της Βασιλίτσας οι λαγοί κάναν πάρτυ σε κάθε στροφή και ένα αγριογούρουνο μας έκανε έκπληξη με την μακριά μουσούδα του σε μια άλλη αλεπούδες ασβοί, νάτιοναλ γκεογκράφικ  κανονικά η πανίδα της Πίνδου.

Άσκοπη μετακίνηση.

Απο τις κορφές του Χολομώντα στα νερά του Αιγαίου.

Πόσο μα πόσο μ΄αρέσει χωρίς συγκεκριμένη διαδρομή να καβαλώ την μηχανή και να παίρνω τις ανηφοριές, να παίρνω δρόμους και όπου βγουν. Να χάνομαι στα αδιέξοδα απο τους δασικούς χωματόδρομους και τις αντιπυρικές ζώνες μέσα σε λαγκάδια και κορφές να παρατηρώ την φύση με τις ώρες να μυρόζω γήινα καθαρά αρώματα, το χώμα μετά την βροχή τα βοτάνια τα αγριολούλουδα να ακούω τον βομβο των μελισσών τα χιλιάδες κελαηδίσματα με σα απο  τα βάυη του δάσους να ανταλλάσω πέντε λόγια αληθινά με τους σπάνιους ανθρώπους που συναντώ. Να βρίσκω χρόνο για την τέχνη της φωτογραφίας που τόσο αγαπώ, Να ταλανίζω τις ταχύτητες και τα διαφράγματα το φως και το σκοτάδι στα κάδρα και στις εικόνες, αποτυπώνοντας το εφήμερο.

Paradise beach