Ένα μικρό πέρασμα απο Πάπιγκο.

Διαδρομές εντός Ελλάδας

Μνημεία της φύσης

Ένα μικρό πέρασμα απο Πάπιγκο.

Εδώ θέλει να κάτσεις κάνα μήνα,
για να πάρεις τα μονοπάτια και να δεις τις πραγματικές ομορφιές του τόπου
και πάλι δεν σε φτάνει ο χρόνος,
με είπε ο κυρ Αποστόλης στριφογυρίζοντας το μουστάκι του.

Φτάσαμε ενώ χάραζε, όταν ανεβέναμε πάνω απο τα Γιάννενα για τα Ζαγοροχώρια και ενώ τα μάτια μας ήταν έτοιμα να κλείσουν απο την πολύωρη βραδυνή οδήγηση τεντώθηκαν ορθάνοιχτα μαζί με το πρωινό καθάριο φως της αυγής που φώτιζε τα όμορφα πέτρινα χωριουδάκια τα βουνά γύρω μας τα ποτάμια και τα γεφὐρια που ερχόταν στο δρόμο μας.

Πέτρα πάνω στην πέτρα, δύσκολος μα και βλογημένος τόπος, τα Ζαγοροχώρια αποτελούνται απο 52 χωριουδάκια χωμένα τα περισότερρα μέσα στα βουνά κυριολεκτικά εναρμονισμένα και σκεπασμένα με την τοπική βλάστηση, κάθε εποχή είναι φανταστική καθώς η φύση αλλάζει τα φουστάνια της και η πέτρα απο τα σπίτια και τα σοκάκια στα χωριά καθρεφτήζει τα χρώματα και το μάτι χάνετε σε άλλες εποχές.

Το Μικρό Πάπιγκο που μας φιλοξένισε για μερικές μέρες βρίσκετε στα 1040 υψόμετρο,
μαζί με το Πάπιγκο που στην ουσία είναι ένα χωρίο αλλα σαν να λέμε πάνω και κάτω μαχαλάς έχουν χαρακτηρισθεί προστευόμενοι οικισμοί στην Ελλάδα για το κάλος και την ιδιόρυθμη αρχιτεκτονική τους.
Όλα φτιαγμένα απο πέτρα ντουβάρια σκεπές σπίτια εκκλησιές βρύσες καλντερίμια σοκάκια και όλα αυτά με φόντο το πέτρινο μνημείο της φύσης τους Πύργους της Αστράκας πέντε τεράστιοι μονόλιθοι που σχηματίζονται στην Γκαμήλα η όρος Τύμφη.

Πραγματικά πολλά και ενδιαφέροντα μονοπάτια να τραβήξεις και να χαθείς στις κορφές και στα στα λαγκάδια της περιοχής.
Η όλη περιοχή έχει χαραχτηριστεί εθνικός δρυμός απο το 1973.

Μονοπάτια που αξίζει να χαθείς μέσα τους, να τα περπατήσεις και να θαυμάσεις την ομορφιά της φύσης.
Εδώ βρίσκετε και το μεγαλύτερο σε βάθος στον κόσμο φαράγγι του Βίκου με μήκος 20 χιλιόμετρα και σε πολλα σημεία να ξεπερνά τα 1000 μέτρα βάθος.

Ο ποταμός Βοιδομάτης χαρακτηρίζεται απο τους καθαρότερους ποταμούς της Ευρώπης
φτάσαμε στις πηγές τους μετα απο 40 περίπου λεπτά κατήφορο απο το χωριό Βίκος
και η εμπειρία ήταν ανεπανάλυπτη, Αύγουστος μήνας και λες και έβγαινε μέσα απο κατάψυξη το νερό.

Τα ντόπια εδέσματα που δοκιμάσαμε
- δεν ξέρω αν ήταν απο την πείνα που είχαμε μετά απο το περπάτημα -
στα περισσότερα μέρη ήταν φανταστικά,
χορταστικές Ηπειρώτικες χορτόπιτες τσουκνιδόπιτα, φακόπιτα, σαλατικά με έμπνευση,
κόκορας κρασάτος, χοιρινό στην γάστρα, ξινοτύρι, καλό τσίπουρο και κρασί
και κάθε είδος απο γλυκά του κουταλιού εως και μανιτάρια..
τρελλά μεζεδάκια για να μη ξεκολάς απο το τραπέζι.

Ένα ακόμη φανταστικό σημείο να σταθείς να παρατηρίσεις και να δροσιστείς τους καλοκαιρινούς μήνες ειδικά είναι η λεγόμενες κολυμπήθρες.
Τα χρόνια και το νερό έχουν σκαλίσει βάθρες μέσα στο μικρό φαράγγι που βρίσκονται και σαν σκαλοπάτια οι βράχοι σα να σε οδηγούν σε κάποιο ξεχασμένο ναό στο μάτσου πίτσου.
Αύγουστο μήνα γινόταν ένας ψιλοχαμός απο τον κόσμο γιατί έχει πολύ εύκολη πρόσβαση
βρίσκοται ακριβός δίπλα στο δρόμο στα αριστερά σου καθώς ανεβαίνεις απο Πάπιγκο στο μικρό Πάπιγκο.
Μέχρι και απο τον Αντένα ήταν ένα συνεργείο πετούσε ένα ντρόν και πέρναν συνεντεύξεις απο τους ανθρώπους.
Αφήσαμε τον πολύ τον κόσμο και ανεβήκαμε λίγο ποιο ψηλά αλλά μετά απο κάποιο σημείο γίνετε πολύ επικίνδυνη η άνοδος γιατί γλυστράει παντού απο τα νερά.

Ο τόπος μας γέμισε ενέργεια και η αλήθεια είναι ότι πήραμε βαριά την επιστροφή μας υποσχεθήκαμε όμως οτι θα ξανάρθουμε σύντομα.
Αφήσαμε το μονοπάτι για την κορυφή της Γκαμήλας και προς την Δρακόλιμνη για την επόμενη φορά.