Το νεκροταφείο των τρένων στην Θεσσαλονίκη.

Διαδρομές εντός Ελλάδας

Εγκαταλελειμμένοι τόποι
Φωτογραφία

Ένα νεκροταφείο τρένων υπάρχει στην Νεα Ιωνία 

στρίβοντας απο τον περιφερειακό δρομο τις Θεσσαλονίκης για Έδεσσα ..

Αφημενα βαγόνια σε κατεστραμμένες ράγες που δεν οδηγούν πουθενα ..

ακίνητα τρένα ..

σταματημένα στον χρόνο .,
αφημένα στο χρόνο ..

μεταλλικές ρόδες που γίνανε ένα με τις ρίζες των δέντρων ..  

Ξεκινώντας την βόλτα μου μια πεταλούδα έπαιζε χαριτωμένα 

μπροστά μου και ποζάρε για μια εικόνα ..

σαν να ήθελε να αποθανατιστεί απο τον φακό..

δείχνοντας μου ότι παντού μπορείς να βρεις την ομορφιά - αν θέλεις να την δεις,

δείχνοντας μου ότι πάντα η ζωη βρίσκει τον τρόπο να συνεχίζεται ..

παντού και πάντα ..

Περιπλανήθηκα ανάμεσα  απο τις σειρές με τα κατεστραμένα βαγόνια 

πάνω στις χορτάριασμενες ράγες ..

και αισθάνθηκα ότι έμπαινα σε ένα νεκρό παρελθόν 

είναι απίστευτο πως η φυση διεισδύει αγκαλιάζει και μετατρέπει τα παντα ..

πως βρίσκει πάντα τον τροπο να χωνέψει κάθε ανθρώπινο δημιούργημα ..

βλαστάρια απο αναρριχώμενα φυτά διεισδύουν απο παντού,

ψάχνουν να βρούνε φως στις χαραμάδες .,

Φράχτες απο πέπλα και φωλιές ιστούς αράχνων στα σπασμένα παράθυρα,

στις  χαλασμένες πόρτες των βαγονιών ..

βαρειά μυρωδιά παντού σκουριας ..λάδι κινητήρα ...

σπασμένο  σκασμένο χρώμα πάνω στο μετάλλο.

Ίσως σε κάποιο βαγόνι απο όλα αυτά να είχα ταξιδέψει σκέφτηκα 

βλέποντας τις γνώριμες καφέ καρέκλες και ότι έχει απομείνει πλέον απο αυτές, κατεστραμένες τώρα ..

ήρθαν στο μυαλό μου αναμνήσεις  απο τον παλιό σταθμό της Σαλονίκης  του 80 

απο τις κοπάνες που κάναμε με τα φιλαράκια τότε για την πρωτεύουσα 

να δούμε συναυλίες ανεπανάληπτες ..

αλητείες στις δίπλα πόλεις ..

έχει μια υπέροχη  μαγεία το ταξίδι με το τρένο ..

Η ειρωνεία ήταν ότι καθώς περιπλανιώμουν αθόρυβα ανάμεσα 

στην βουβαμάρα των κουφαριών του ΟΣΕ και στις νεκρές ράγες, 

πέρασε φορτσάτο ένα τρένο απο της δίπλα ενεργές γραμμές ..

η ζωη πάντα κυλά και αφήνει το παλιό και το παρελθόν σε νοσταλγικές καψούλες

 αδιαφόρης ματαιότητας, 

σαν άχρηστα βαριά και άκαμπτα κομμάτια απο μέταλλο ..

Ότι δεν βρίσκει εφαρμόγη στο τώρα πρέπει να εγκαταλείπετε .,

να αφήνετε ..

σε ένα διάστημα κενού χρόνοχωρου ..

σε ένα αδιάφορο παράλληλο σύμπαν ..

σαν τους δορυφόρους και όλο αυτο το μεταλλικό σκουπιδαριό 

αφημένο να αιωρίτε στο  βουβό διάστημα δίπλα απο την τροχιά της γης,

Έτσι ένιωσα όλα αυτά τα βαγόνια χαμένα στέκουν  σαν αόρατα 

σε ενα παράλληλο χρονοχρονικό συμπαν ..

άχρηστοι .,

ακούνητοι.,

 δορυφόροι γεμάτοι απο φαντάσματα απο  τις περασμένες δεκαετιες και γενιές ..

ψυχές που εχουν κουβαλήσει .

μετακινήσει ..

μεταφέρει απο πόλη σε πόλη ..

πόσες ιστορίες θα έχει κάθε γωνιά κάθε καρέκλα κάθε βαγόνι να μας πει ..

πόσα κινηματογραφικά έργαμπορούν να γεννηθούν  απο τα ταξίδια  τους .

πόσα δάκρυα έχουν κυλήσει μέσα τους  .,

χαράς η λύπης ..

αποχωρισμού ..αγκαλιές., συνευρέσεις.

Πόσοι ανθρωποι να γνωρίστικαν στα ταξίδια τους ..

να ερωτεύτηκαν..

να χώρισαν ..

πόσοι ανέβηκαν και φύγαν χωρίς να κοιτάξουν πίσω ...

πόσοι άγνωστοι αντάλλαξαν κουβέντες σε αυτα τα  κατεστραμμένα καθίσματα ..

πόσα μυστικά και υποσχέσεις ειπώθηκαν σε αυτές τις γυμνές κουκέτες ..

Πέρασα καμία ώρα μέσα στην μικρή ζούγκλα που εχει δημιουργηθεί 

σε αυτό το παράξενο νεκροταφείο τρένων φωτογραφίζοντας το παρελθόν και τα νεκρά βαγόνια ..

Φεύγοντας ένιωσα ποιο ανάλαφρος με μια περίεργη αίσθηση 

λησμονιάς .,

λίθης σαν να άφησα μερικά απο  τα βαγόνια του νου μου άχρηστα και εγώ εδώ,

σαν να υπάρχει αυτός ο χώρος να πετάμε τα ταξίδια 

που δεν έγιναν και δεν θα γίνουν ποτε, τα απραγματοποίητα μας όνειρα ..

 τις ιδέες που δεν κατάφεραν να δραπευτεύσουν ποτέ ..

 τους ανθρώπους που δεν κατάφεραν να αποδράσουν ποτέ .,

που πάντα γυρνούσαν πίσω ..ματαιωμένοι, μετανιωμένοι

 και φοβισμένοι απο το νεο και το καινούργιο

Μερικές φορές στην ζωη τρέχεις 

τρέχεις 

τρέχεις να προλάβεις και ο χρόνος ποτέ δεν είναι αρκετός ..

φτάνουμε στον σταθμό και το τρένο έχει φύγει ..

χάνουμε το τρένο ..

και άλλες φορές όλα ταιριάζουν γάντι .. 

το τρένο σε περιμένει εκεί,

τελευταία στιγμή με ανοιχτές τις πόρτες...

μόλις πατάς το πόδι στο σκαλί  ..

σφυρίζει και ξεκινά ..

Κείμενο - φωτοφραφία Kristo Pantera